Where are you going Honey? [Open voor iedereen]

Met lange passen liep hij door de donkere straten heen waar om hem heen veel geluiden uit kwamen. Dit gebied betrad je niet zonder er ook maar eens lang over na te denken. Alleen een hersenloos mens waagde zich hier. Hij stopte toen hij een hoge kreet hoorde uit een steeg en zag dat daar een andere vampier zich vergreep aan een mens. Hij rolde met zijn ogen. Veel mensen dachten ook niet na. Als je met een vampier door het bed rolde was je heel wat onder de mensen. Zielig gewoon hoe dat daar was. Hijzelf was een van de oude en Originele vampiers en wist maar al te goed hoe alles hier veranderd was. Hij beende door en keek omhoog naar de lucht. Hij gromde binnensmonds. Het was bijna tijd om de zon te zien opgaan. Hij slaakte vervolgens een diepe zucht en ging een bar binnen waar een rode sfeerverlichting was aangebracht. Hij liep naar de barman Eric die de bar al runde van god mocht weten hoe lang. Hij was hier eigenlijk altijd al gekomen en hij sprak Erik aan '1 bloedzak Erik' zei hij en grimaste naar zijn maat. Hij gooide een paar gouden munten op de bank en wachtte af. Na enkele tellen was er al een glas voor hem ingeschonken en nipte hij aan zijn glas. Hij keek naar buiten door het getinte glas waar hij veilig achter kon zitten zonder last te hebben van de zon. God betere dat dit er was gekomen. Hij kon ongestoord over de straten lopen en niemand tegen komen maar hier om hem heen was het bijzonder rustig. Misschien durfden de mensen de straat niet op. En als ze slim waren bleven ze ook uit het Vampiers Centrum. Mensen werden stegen ingesleept en wat daar gebeurde was nog erger dan de prostitutie. Hij grijnsde en voelde zijn hoektanden prikken. Het was al een tijdje geleden dat hijzelf bloed uit een ader had gedronken. Eens in de zoveel tijd moest dat toch gebeuren. Hij klopte op zijn pak waar geen vuiltje op zat en keek om zich heen.

Louisa had net haar eerste drankje op toen er een ander wezen naar binnen kwam. Ze herkende het gezicht van de jongeman maar op zijn naam komen kon ze niet. Louisa pakte haar glas omnog een slok te nemen maar besefte toen dat het leg was. Ze haalde haar hand door haar haar en liep toen naar de bar om een nieuw drankje te halen. Ze had toch niet veel te doen en opstaan was en een nieuw drankje bestellen was een goede manier om een gepsrek met de man aan te knopen. Beheerst stond ze liep naar de bar. "Hetzelfde." zei ze tegen de barman. Ze kende de barman niet zo goed omdat ze zich nooit in hem geïnteresseerd had en nog steeds had ze daar geen behoefte aan. De jongeman stond nu ongeveer een meter van Louisa vandaan. Ze draaide haar hoofd naar hem maar zei niets. Ze keek alleen en dacht er niet bijna dat het er misschien raar uit kon zien als iemand je opeens aan begon te staren. Haar focus werd verstoord door de barman die haar glas weer voor haar neer zette. Ze pakte het op, nam een slokje en betaalde. "Wat is je naam?" vroeg ze maar direct. Ze zag niet echt een reden om dat niet te doen. Ze besloot wel om een reden te geven "Ik ken je ergens van maar ik weet niet meer waarvan. Na zo'n 250 begin je dingen te vergeten." een klein glimlachje speelde rond haar lippen. Terwijl ze op antwoord wachtte, nam ze nog een slokje.

Ze hield haar hoofd schuin en dacht. Toen wist ze het opeens weer: hij was de leider. Ze voelde zich erg dom nu ze de leider had gevraagd wie hij was. Ze was dan nog niet zo lang in deze streek omdat ze vrijwel altijd alleen was geweest maar dit was wel iets wat ze had moeten weten. "Elijah is het niet?" vroeg ze dus maar. Ze wilde niet overkomen als een dom, respectloos grietje. Daarnaast had ze zo ook haar trots. Rustig dronk ze nog wat van haar drankje. Deze avond had ze niet zo'n zin gehad om te jagen en daarom was ze maar hierheen gekomen. Ze had er nog wel over nagedacht om naar het mensencentrum te gaan maar daar had ze vanaf gezien. Het was nog niet heel laat en er waren dus waarschijnlijk veel te veel mensen om een lolletje te beleven. Als ze alsnog wilde gaan, kon dat altijd nog. Ze had de hele nacht.
Vanuit haar ooghoek keek ze naar Elijah. Hij was een mooie verschijning, dat kon ze niet ontkennen. Hij had vast niet veel moeite om slachtoffers zo ver te krijgen met hem mee te gaan. Ze vroeg zich af wat hij hier deed maar besloot het niet te vragen. Ze vond het erg onprettig als anderen hun neus in haar zaken staken en deed dat dus ook bij hem niet.