I'm not sorry

Personen: Anyone

Onderwerp: Zoeken naar een mentor...

Tijd: Middag

'Verdomme, laat me gewoon!' Mijn wanhopige kreet klinkt door het steegje. De man voor me heeft een mes in zijn hand. De spleet in de onderkant van zijn gezicht grijnst gemeen en ik krimp ineen.
'Wil je mijn geld? Je kunt het krijgen,' zeg ik huilend terwijl ik mijn portemonnee trek en die voor de man op de voeten gooi. Bijna niemand kan me zo wanhopig krijgen, maar deze man is het toch gelukt. Hij haalt de botte kant van het mes over mijn wang en ik haal haperend adem. Door mijn tranen kan ik geen normale woorden uitbrengen. Slechts geluiden die woorden zouden vormen als mijn mond geen dienst zou weigeren. Ik vouw mijn benen tegen me aan om me zo klein mogelijk te maken.
Het ergste is doodgaan, houd ik mezelf voor, maar hoewel ik me dat steeds blijf voorhouden en herhaal als een mantra... Niets helpt me tegen deze angst voor specifiek deze man.
Ik weet anders beter dan elk ander dat deze man iets anders wilt dan mijn geld. Mij verlinken aan mijn moeder. Hij betrapte me toen ik wat wiet aan het roken was, en hij zette me buiten met de boodschap eens goed na te denken over mijn leven.
Mijn spieren weigeren los te laten en ik houd mijn ogen stevig gesloten. Ik zie sterretjes van de duizeligheid maar waag het niet mijn ogen te openen.
'Laat me gewoon,' herhaal ik zachtjes, maar mijn stem klinkt niet standvastig. Het is even stil, wat me angst aanjaagt. Dan schelt zijn lach door het steegje. Ik kijk op en grimas. Ik voel mijn spieren rollen in een ongekende oerkracht. Hij kan veel doen, maar mij belachelijk maken hoort daar niet bij. In een woeste grom duw ik hem weg en sta op. Mijn benen zouden net zo goed spaghettie kunnen zijn, maar ze houden me. De man voor me kijkt me vanaf de grond aan en komt dan ook overeind. Hij is dik een kop groter dan ik, maar ik blijf staan. Als hij me iets aandoet, dan onderga ik dat maar met trots.
Ik haat die man, en mijn moeder houdt van hem. Hij liefkoost haar, terwijl hij mij mishandelt.
Nu zou het beter zijn niet te bestaan. Of iets anders te zijn. Een van de magische wezens die onze stad omringen volgens de verhalen van zwervers. Een sterk wezen, zodat ik hem een lesje kan leren. Ik kijk hem aan en haal bibberend adem. Ik heb geen idee wat hij met me zou willen doen, maar ik ben sterk. Ik overleef het wel...

Afwezig baande de jongen zich een weg door de menigte. Om zijn schouder hing een donkergroene schoudertas, wat bijzonder dierbaar voor hem was. Een soort labeltje dat aan het handvat hing bungelde heen en weer bij elke stap dat Rhys zette. Er stond wat opgekrabbeld, iets wat je haast niet meer lezen kon. Zelfs hijzelf niet. Behalve de laatste twee letters: c en k. De laatste letters van een man die zo’n groot voorbeeld voor hem was, maar nu niet meer op deze aarde rondliep. Plots voelde Rhys een soort duw waardoor hij een pas naar achteren moest doen in plaats van naar voren. Iemand was tegen hem aan gelopen. Was het zo moeilijk om je ogen open te houden? schoot er door zijn gedachten. Echter schonk hij zijn medemens een klein glimlachje en zei dat alles wel oké was. Het zou nooit in zijn aard liggen om naar iemand in het openbaar te snauwen. Immers deed die persoon het niet met opzet. Tenminste dat was wat hij hoopte.
Rustig zette Rhys zijn passen voort richting huis terwijl het lawaai van de stad zijn oren binnendringt. Normaal gesproken kon hij zich daar goed voor afsluiten maar vandaag was dat niet zo en dat ergerde hem. Misschien was het slim om binnendoor weggetjes te nemen, de steegjes. Ze waren donker en behoorlijk stil. Enkel gespuis liep er rond, waar Rhys zich geen zorgen over maakte. Wat zouden ze hem nou aandoen? Hij was tenslotte maar een veertien jarig jongetje dat onmogelijk als een gevaar gezien kon worden.
Lang duurde het niet toen hij een steegje insloeg. Alleen was dit niet zo’n rustig steegje zoals hij eerst gedacht had. Zo’n vijftig meter –misschien nog wel verder- van hem af stond een figuur. Overduidelijk een man, aan de bouw te zien. Rhys knijpt zijn ogen even samen en ziet dan dat die man niet alleen is. Op de grond zit nog een figuur, ineen gedoken. Hier was iets niet pluis.
Zodra er gelach klonk, stapte Rhys vol vertrouwen naar voren. Niet dat hij nu de held ging uithangen, maar vragen wat er precies aan de hand was kon geen kwaad toch? Hij zou gewoon doen alsof zijn neus bloedde. Ineens kwam de figuur op de grond overeind, waarna die de man op de grond duwt. Een moment staat Rhys stil en laat de tas van zijn schouder afglijden. Behoedzaam zette hij die op de grond. Voor het geval dat er wát gebeuren ging. Al snel stond de man op en vanaf dat moment trok Rhys zijn mond open.
‘Wat is er aan de hand?’ sprak hij kalm. Onderzoekend gleed zijn blik over de twee personen, waarvan hij nu zag dat die ene figuur een meisje was. Toen viel zijn blik op het mes. Ah… Dat veranderde de situatie wel. Een wapen was gevaarlijk. Levensgevaarlijk. Wie weet wat die man er wel niet allemaal mee ging doen? En wat zou die gast wel niet van dat meisje moeten?
‘Misschien een idee om dat mes te laten vallen? Het zou dom van je wezen om daar nu wat mee te doen, aangezien er nu twee getuigen zijn.’ Expres legde Rhys de nadruk op het woord “twee”. Of dit nu ook werkelijk zou helpen was een tweede, maar dat zouden ze dan wel zien.



|| Geen mentor maar hopelijk kan je er wat mee ;P ||

De uitdrukking op het gezicht van de man die voor mij stond veranderde abrubt toen er nog iemand in het steegje verscheen. Het was een jongen, zelfs nog jonger dan ik. Ik schudde mijn hoofd verbaasd en deed een stap achteruit. Mijn stiefvader keek me dreigend aan maar zei niets. Voor het eerst was ik hem ergens dankbaar voor. Toen hij zich weer omdraaide naar de jongen hief ik mijn vuist en liet die hard op zijn achterhoofd neerkomen. Grommend zakte hij ineen en ik sprong over zijn bewusteloze lichaam heen. Ik greep de jongen bij zijn schoudertas en sleurde hem het steegje uit.
'Ga alsjeblieft snel weg, voordat hij bijkomt,' smeekte ik hem terwijl ik mijn ogen over de menigte mensen liet gaan. Ik zou niet opvallen als ik er snel in verdween. Van dichtbij zag ik dat de jongen zelfs nog zeer jong was, en het laatste wat ik wilde was hem hierin betrekken. Ik trok mijn jas dichter om me heen om me te beschermen tegen de vrieskou.
'Luister, ik wil je niet betrekken in mijn gewéldige wereld, dus blijf er alsjeblieft buiten. Ik ben je dankbaar dat je hem afleidde, maar je moet niet verwachten dat ik iets terugdoe,' sprak ik gehaast. Ik voelde in mijn jaszak naar het verpakte wiet, wat er nog gewoon zat. Gelukkig, ik moest Brian nog terugbetalen. Zo niet, dan was dit vandaag niet mijn enige afranseling.

Wel, geen antwoorden op zijn vraag dus. Prima, wat hun wouden. Het beeld alleen al, het mes, de man, het meisje, sprak genoeg. Niet tot in de details natuurlijk, maar het gaf al wel een vermoeden. Misschien de verkeerde vermoeden, die kans bestond. Goed was het in ieder geval niet. Rhys keek de man met een koele blik aan wanneer deze zich omdraait. Geen angst. Geen angst! Want door angst zou deze kerel zich steeds machtiger voelen. Echter hoefde Rhys zich daar geen zorgen meer om te maken. Het meisje sloeg de man zo neer. Wauw, dat kwam onverwacht! Voor een aantal tellen worden zijn ogen groot van verbazing. Dat was niet alleen onverwacht maar ook nog eens lef hebben en kracht.
Hoewel Rhys behoorlijk zelfverzekerd was, zet hij toch een stap achteruit als het meisje over de man heen springt en hem bij z’n tas vastgrijpt. Hij voelde hoe hij meegesleurd werd.
’Kalm! Het kan ook stuk weet je,’ zei Rhys geschrokken. Als die tas kapot zou zijn… Dan zou hij absoluut niet vriendelijk blijven. Die tas was het laatste wat hij overhad van zijn voorbeeld, op de herinneringen na. Wanneer ze het steegje uit zijn, is dat ook het eerste wat hij checkt. Godzijdank, kapot was het niet. Rhys’ blik glijd naar het meisje en hoort zwijgend haar woorden aan, zonder zijn gezicht te vetrekken in een emotie van medelijden, irritatie of verwarring. Nee, zijn gezicht stond gewoon kalm. Een lichte zucht rolde over zijn lippen. Goed, die kant kon hij dus niet op. Dat werd lopen door de drukte.
’Denk je dat die snel bij komt dan? Je gaf hem een behoorlijke klap,’ reageerde hij. ’En wees maar niet bang, ik wíl niet eens in jou “geweldige” wereld terecht komen.’ Rhys keek nog even het steegje in. ’Je hoeft ook niets terug te doen.’ Wat in hemelsnaam zou zij voor hem moeten doen?
’Alleen denk je niet dat het slimmer is om z’n mes af te pakken, voordat hij wakker wordt en je weer vindt?’

Ze haalde haar schouders op.
'Tegen die tijd ben ik weg. Ik ben niet van plan naar huis te gaan en hem weer tegen het lijf te lopen,' zei ze terwijl ze haar rug rechtte. Ze had er geen boodschap aan dat de tas van de jongen stuk kon. Spullen waren niet zo belangrijk voor haar. Zolang ze in leven bleef in deze wereld was het genoeg. Ze was ook blij dat ze hem niets verschuldigd was. Ze had vaak zat meegemaakt dat mensen dingen van haar vroegen die ze niet wilde. Zoals in de wereld van drugs en alcohol terecht komen.
Ze was niet verslaafd, ze was slim genoeg om alleen te gebruiken als het echt nodig was. De rest kon ze doorverkopen voor een schappelijk prijsje, of aan haar stiefvader geven als hij daarom vroeg. Als ze niet gaf liep dat meestal uit op een scheldpartij gevolgd door enkele klappen van beide kanten. Ze bekeek de jongen wantrouwend.
'Waarom liep je eigenlijk dat steegje binnen?' vroeg ze. Dit was niet echt een plek waar 'goede burgertjes' kwamen. Meestal meden ze steegjes omdat er tuig zat. Addergebroed, boeventuig.
Het kon haar niet meer schelen hoe ze genoemd werd, ze wist zelf wie ze was.

[Beetje korte post, srry]

’Zo die vent woont ook nog eens bij je thuis?’ Was het allereerste wat over zijn lippen kwam. Maar al gauw besefte Rhys dat hij zich teveel –onbewust- met haar leven ging bemoeien als hij door ging met dat soort vragen stellen. Nou ja, echt bemoeien was het niet. Het was meer… Achter het verschillende levens komen. De één was een braaf persoon, die zich netjes aan de regels hielden en de ander was compleet het tegenover gestelde. En van het verschil daartussen kon hij leren. Leren hoe het leven precies in elkaar zat.
’Sorry, negeer die vraag maar,’ mompelde hij snel, voordat er een wederreactie kon komen, ongeacht of die positief of negatief zou wezen. Want hij was als de dood dat hij een snauw zou krijgen. Een snauw… Dat was iets waar hij niet al te best tegen kon, om een één of andere reden.
’Ik was op weg naar huis,’ beantwoorde Rhys haar vraag. ’Die steegjes zijn de kortste weggetjes voor mij… En ze zijn stil. Op het gespuis na dan.’ De twijfeling sloeg hem toe. Had hij dat niet anders moeten verwoorden? Of had hij dat gewoon weg moeten laten? Lichtjes schudde hij zijn hoofd.
’Hoezo wou je dat weten?’ Rhys haakte zijn duim achter het hengsel van de tas terwijl hij naar de voorbij komende mensen liep. Altijd maar op weg zijn. Van het werk naar huis of naar de winkel. Al dat soort dingen hielt iedereen bezig. Zouden ze nou nooit een keer wat anders willen? Iets anders dan die dagelijkse routine.
Een moeilijke blik verscheen op zijn gezicht. ’Er is toch één vraag dat telkens in m’n hoofd spookt…’ Van de mensen gleed zijn blik naar haar. ’Wat was die vent eigenlijk met je van plan? Had hij spijt van deze vraag? Nee, absoluut niet. 'Had je hem bestolen of zoiets?'

Ze klapte dicht toen hij vroeg wat haar stiefvader met haar wilde. Zou ze haar problemen uitspugen en hem alles vertellen? Zeggen wat haar op het hart lag en het risico nemen dat hij haar verafschuwde?
Zoveel mensen hadden haar vertrouwen gewonnen, en haar daarna gebroken en verlaten. Haar eigen moeder zelfs... Beloftes hadden hun waarde verloren en woorden als vriendschap en liefde hadden geen betekenis meer. Ze kneep in het zakje in haar jaszak, en haalde het toen tevoorschijn.
'Voor het geval je het niet weet, het is wiet,' mompelde ze verlegen. 'Hij wilde dit hebben, maar ik moet het aan iemand anders geven. Anders...' Ze liet haar kaken op elkaar klappen. Hij wist zelf wel wat er gebeurde met dealer die hun beloftes niet nakwamen.
'Zullen we een eindje gaan lopen? Ik wil weg bij deze steeg,' mompelde ze. Onbewust wilde ze niet meer alleen zijn, een maatje hebben en gewoon even Maeryn zijn in plaats van al die andere persoonlijkheden die ze zichzelf had aangemeten. Ze begon te lopen over het trottoir, de zwervers negerend die langs de kant zaten, op de warmteroosters. Ze wilde niet in hun gezichten vol wanhoop kijken, met honden en baby's, alleen om meer geld te verdienen. Ze rilde toen ze een man zag zitten die deze avond was doodgevroren. De politie had het waarschijnlijk wel gezien, maar het maakte hen niets uit. Een zwerver meer of minder maakte hun niets uit.

Geduldig had Rhys gewacht op antwoord. Het vermoeden dat hij een gevoelige snaar had geraakt werd groter bij elke seconde dat voorbij tikte. Die vermoeden verontrustte hem toch een klein beetje. Het kon twee kanten opgaan: of ze zou zich compleet van hem af sluiten en haast geen woord meer zeggen of er zou nu een vloedgolf van woorden aankomen. Nee dat is te zwart, wit denken. Er is nog een tussenweg, grijs!
Zijn ogen richtten zich op het zakje dat ze tevoorschijn haalde. Wiet?! Dus zij was zo’n persoon dat daarmee bezig was? Drugs en dat soort prut? Dat was dus iets wat hij zeker niet begreep. Mensen wisten hoe gvaarlijk die wereld waren, hoe dat tuig reageerde als je eens niet op tijd was of weigerde te betalen. Maar goed, dat gaf hem nog geen reden haar te beoordelen. Niet nu hij haar nog maar net sprak. Haar naam was hem zelfs nog onbekend!
’Ik begrijp het,’ Zei Rhys, niet al te hard. De hele wereld hoefde er niet van mee te genieten. Dit was serieus, iets persoonlijks, veronderstelde hij, en als iets persoonlijk was, hoefde niet iedereen het recht te hebben het mee te krijgen. Dan kon je net zo goed een bord met je gehele levensverhaal erop voor je voorhoofd gaan rondlopen. Instemmend knikte hij eens en volgde haar stilletjes.
Het eerste stukje had hij achter haar aan gelopen, nietszeggend. Maar na een poosje begon hij naast haar te lopen. ’Waarom ben je eigenlijk begonnen met die troep?’ Rhys keek opzij. ’Je riskeert je leven, en voor wat?’ Die mensen konden vreselijk gevaarlijk zijn. Zoals die ene vent.
’Trouwens… Mijn naam is Rhys,’ sprak hij glimlachend.

Ze keek hem fel aan toen hij haar zei dat ze niet had moeten beginnen met die troep. Ze gooide haar hoofd in haar nek en lachte, maar het klonk niet vrolijk.
'Heb je enig idee wat ik allemaal doormaak? Ik riskeer dagelijks mijn leven, en voor wat? Voor het gevoel dat erbij hoort als je een sjekkie rookt,' gromde ze. Natuurlijk had ze op school geleerd dat het niet goed was, maar toen had ze natuurlijk nog niet zo'n belabberde thuissituatie. Toen had het haar stom geleken om drugs te gebruiken om je beter te voelen. En Maeryn was een slim meisje!
Ze wist heus wel dat ze dit beter niet had kunnen doen, maar weet je? Als je er middenin zit kun je niet meer zeggen wat je wilt en wat je niet wilt. Ze wist alleen dat drugs haar zich beter lieten voelen. En ze was niet verslaafd, maar dat is wat alle verslaafden zeggen.
Ze dealde erin, en dat was om zichzelf een beetje te kunnen onderhouden. Het was vreselijk om thuis te zitten, in een wetenschap dat haar stiefvader elk moment binnen kon komen om haar van iets onzinnigs de schuld te geven, om haar daarna af te ranselen. Ze was toen veertien geweest, een jaartje of drie geleden. Ze had toen besloten om het te proberen, om gewoon even die kick te krijgen en er weer tegenaan te kunnen. Een jaar geleden was ze het zat geworden om op school uit te moeten leggen waar al die bulten en littekens vandaan kwamen, dus was ze ermee gekapt. Sindsdien had ze over straat gezworven, en werd de dealer van Brian. Ze gebruikte af en toen nog wel, maar niet veel. Ze had geen verslaving, en ze had genoeg geld. Ze kon elk moment weggaan van dit leventje en het ergens anders weer opbouwen.
'Mijn naam is Maeryn,' mompelde ze voor zich uit. Ze was niet gewend aan vrolijkheid en glimlachen. De wereld had haar al op jonge leeftijd geleerd dat het leven niet altijd rozengeur en manenschijn was, bijna nooit eigenlijk.