Rpg Fairytales
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.



 

 Soft steps on the Cliffs

Ga naar beneden 
2 plaatsers
AuteurBericht
Raven

Raven


Aantal berichten : 43
Reputatie : 0
Registratiedatum : 31-12-12
Leeftijd : 27
Woonplaats : In a storybook

Soft steps on the Cliffs  Empty
BerichtOnderwerp: Soft steps on the Cliffs    Soft steps on the Cliffs  I_icon_minitimevr jan 04, 2013 8:09 am


Soft Steps on The Cliffs


door Rhona en Raven
Op een doodgewone middag, als we elkaar tegenkomen in The Petrified Forest




Ik snap het…

Rhona leek nog steeds gespannen, al wist hij niet goed waarom. Ze leek duidelijk niet bang voor de weerwolven van zijn roedel en ook voor hem toonde ze geen enkel teken van angst. Misschien was het beter om haar met rust te laten, gewoon terug te gaan naar zijn packmates, waar hij thuis hoorde.
Zijn ogen gleden weg van de harde stenen grond, bedekt met vochtig mos en hier en daar een rotsplant, van de kliffen naar de lucht boven hen die steeds donkerder kleurde.
Het spijt me.
Ze mocht het dan niet gezegd hebben, maar uit de manier waarop ze het had gezegd kon hij opmaken dat het niet goed zat met haar vader.
Zachtjes druppelde regen uit de wolken die langzaam naar elkaar toe kropen. Water gleed langs zijn vacht naar de grond.
Wil je ergens schuilen?
Er was nog steeds een ongemakkelijkheid tussen hen waar hij zijn vinger niet precies op kon leggen. Hij begreep maar al te goed dat een vriendschap tussen hen op z’n best ongewoon zou zijn, maar hij had gehoopt dat hij op de een of andere manier wel bij haar in de smaak viel. Dat ze zich niet langer ‘hoger’ dan hem voelde, dat ze weerwolven niet slechts als domme zoogdieren zag. Hij wist erom te wedden dat zijn soort veel sneller, tactischer en krachtiger waren. De listigheid en intelligentie van de elven waren punten waar hij zelf nog aan zou moeten werken wilde hij ooit echt op hetzelfde niveau komen als de puntorigen, maar het omgekeerde gelde voor hen. Als bondgenoten zouden ze perfect op elkaar aansluiten.
Ik neem maar aan dat je gewoon opgevoed bent om te denken dat wij domme, nutteloze wezens zijn.
Voordat hij er erg in had had hij het gezegd (of eigenlijk gedacht). Zij wist net zo goed als hem dat dit al meerdere keren door hun gedachten had gespookt, maar geen van hen had het uitgesproken.
Dan zal ik je direct melden dat jij het meest arrogante, hooghartige, zelfingenomen wezen bent dat ik óóit heb ontmoet. En geloof me maar als ik zeg dat ik honderd keer zoveel wezens heb ontmoet in mijn korte leventje als jij in je honderden jaren van bestaan.
Als hij in zijn mensengedaante was geweest had hij zijn hand voor zijn mond geslagen om zichzelf te stoppen. Misschien kon hij maar beter wegwezen nu ze nog niet veranderd was in de heks die ze daarvoor in het bos was geworden, maar hij hoopte dat ze kalm zou blijven en zou tonen dat ze alles was behalve de dingen die hij net had uitgesproken.
Sorry, dat had ik niet moeten zeggen.
Zenuwachtig wachtte hij af op haar reactie terwijl de regen met bakken uit de hemel begon te storten.


Laatst aangepast door Raven op ma jan 14, 2013 6:51 pm; in totaal 1 keer bewerkt
Terug naar boven Ga naar beneden
Rhona
Admin
Rhona


Aantal berichten : 74
Reputatie : 0
Registratiedatum : 19-12-12
Leeftijd : 25
Woonplaats : Dáárzo

Soft steps on the Cliffs  Empty
BerichtOnderwerp: Re: Soft steps on the Cliffs    Soft steps on the Cliffs  I_icon_minitimevr jan 04, 2013 8:25 am

Het water droop van haar gezicht af en doordrenkte haar kleding. Ze hoorde het op de stenen klateren, maar ook de zachte plofjes op het mos. Ze bleef Jace aankijken.
'Ik heb nooit gezegd dat ik jullie dat vond,' merkte ze op. Nee, ze waren anders, maar van de elfen had ze geleerd elk levend wezen te respecteren, zeker magische wezens. Toen hij zijn excuus aanbood keek ze hem twee tellen aan. Lang genoeg om te laten doordringen dat hij iets gezegd had wat niet in goede aarde was gevallen. Daarna liep ze langs hem heen en gebaarde hem te volgen.
Ergens hier hoorden grotten te zijn. Mooie ondergrondse grotten waarin kristallen groeiden sinds elfenheugenis. Ze ging af op de kracht die de kristallen uitstraalden, ze hadden namelijk meer energie dan steen. Toen ze op de punt van een klif kwam keek ze omhoog. Bliksem daalde neer uit de hemel en ze strekte met een glimlach haar handen uit.
'Schenk me kracht,' mompelde ze, maar het werd overstemd door de knal die op de lichtflits volgde. Een wind stak op en ze voelde die door haar kleding glijden. De ijzige wind van de winter. Binnenkort zou er sneeuw liggen, dat was voorspeld door de oudsten.
Haar handen vielen langs haar lichaam terwijl ze genoot van het natuurgeweld. De kracht van de storm raasde door haar aderen en de kou gaf haar rillingen. Zoogdieren zouden het ijzig koud krijgen hier, maar zij was geen zoogdier. De kou bezorgde haar rillingen van genot en ze ademde de zilte zeelucht in. Slechts één kleine stap en ze kon zich verenigen met de krachten van de zee.
Ze had nog nooit gezwommen tijdens zulk noodweer. Hoe zou dat zijn? De zee langs je voelen kolken en dat machtige gevoel... Dat je het kon controleren?
Ze draaide zich om en haar haar waaide voor haar gezicht. Ze schudde haar hoofd en het viel van haar gezicht af.
'De grotten zijn daar,' zei ze terwijl ze langs hem heen liep, naar een nogal stekelige rotspartij. In doodse kalmte alsof er van dit kleine intermezzo geen sprake was geweest.
Terug naar boven Ga naar beneden
https://fairytales.actieforum.com
Raven

Raven


Aantal berichten : 43
Reputatie : 0
Registratiedatum : 31-12-12
Leeftijd : 27
Woonplaats : In a storybook

Soft steps on the Cliffs  Empty
BerichtOnderwerp: Re: Soft steps on the Cliffs    Soft steps on the Cliffs  I_icon_minitimeza jan 05, 2013 11:21 pm

Je hoefde het niet te zeggen. Het was over haar hele gezicht geschreven, haar ogen vol minachting, haar woede toen hij haar niet met ‘hoogheid’ had aangesproken. Misschien overdreef hij het, maar als ze eerlijk was gaf ze toe dat ze nooit een hoge indruk van weerwolven had gehad. En zeker niet van deze weerwolven, lange witte haren, veren in zijn haar.
Hij volgde haar op de voet, terwijl ze over dunne randen, gladde stenen en langs angstaanjagend diepe dalen liepen. Haar ogen waren gefocust op de weg voor hen, niet op hem, wat hem tijd gaf om na te denken. Als ze echt zo over hem had gedacht, waarom ging ze dan nu samen met hem naar de grotten en ging ze niet gewoon terug naar haar grote, gelukkige elvenfamilie?
Regen sijpelde langs zijn vacht naar beneden en af en toe schudde hij zich wild om zich weer droog te maken. En het weer leek er niet beter op te worden. Bliksemschichten reikten naar de aarde, knallen in de hemel maakten de rest van de wereld wakker en de regen kwam steeds harder naar beneden, tot het bijna pijn deed als het op zijn huid kletterde. Rhona leek er geen enkele last van te hebben. Ze stond stil op de punt van een klif en staarde de donkere lucht in, terwijl ze haar handen langzaam spreidde. Hij kon de woorden die ze zei niet meer verstaan of er stak een donderende wind op die langs hem heen raasde. Rhona’s jurk waaide woest naar achteren terwijl Rhona zelf leek te vliegen op de blazende wind.
Jace staarde naar de donkere lucht, die Rhona kracht leek te geven en die Rhona op haar beurt weer kracht terug gaf. De ijzige wind was een teken dat het een zware winter zou worden, een winter vol lagen ijs en sneeuw. Als het echt koud zou worden zouden ze zelfs over een deel van de zee kunnen lopen over een tijdje.
Éven dacht hij dat ze erin zou springen, in de woest kolkende zee. Misschien hopend dat ze er macht over zou hebben, maar als ze daadwerkelijk naar beneden was gesprongen was ze alleen maar een pijnlijke dood tegemoet gegaan, meegesleurd door de golven die hard tegen de hoge muren die de kliffen vormden sloegen, koud, hard en ruw.
Rhona kom!
Ze draaide zich langzaam om, zich waarschijnlijk niet eens bewust van zijn schreeuw. Haar haar verborg haar ogen, maar zodra de lange blonde lokken voor haar gezicht wegvielen zag hij een glinstering in het diepe blauw, dat langzaam verdween, tot ze weer een doffe blik had. Pas op dat moment stapte ze naar hem toe en liep langs hem heen, alsof er zonet niks was gebeurt.

Niet veel later arriveerden ze bij een enorme grot, gevormd uit grote stenen rotsen. Tot zijn verbazing was het er warm gebleven, ondanks de verschrikkelijk koude lucht buiten. Op de muren waren schilderingen en tekens gekerfd, waar zijn blik slechts seconden overheen gleed voor hij stilstond en veranderde in zijn menselijke gedaante.
“Wat was dat? Dat wat je daar deed?”
Ondertussen raapte hij was verdwaalde takken en mos bij elkaar en pakte hij twee keien op. Misschien kon hij een vuur maken, voor meer licht en warmte. En net toen hij verder wou spreken hoorde hij een enorme knal, gevolgd door een flits en daarna complete duisternis buiten en binnen in de grot.
“Rhona? Rhona ben je daar nog?”
Terug naar boven Ga naar beneden
Rhona
Admin
Rhona


Aantal berichten : 74
Reputatie : 0
Registratiedatum : 19-12-12
Leeftijd : 25
Woonplaats : Dáárzo

Soft steps on the Cliffs  Empty
BerichtOnderwerp: Re: Soft steps on the Cliffs    Soft steps on the Cliffs  I_icon_minitimezo jan 06, 2013 12:13 am

Zijn bezorgdheid verontrustte haar. Als hij echt zoveel om haar gaf zou hun relatie nog wel eens lastig kunnen worden. Ze zou hem niet achter kunnen laten, omdat ze wist dat hij zou gaan zoeken naar haar en vragen voor een verklaring. Maar wat wist zij nou van Shapeshifters?
Ze konden veranderen in wolven en droegen ongelooflijk veel energie met zich mee. Verder reikte haar kennis niet. Het had haar nooit geïnteresseerd.
Op zijn beurt, wat wist hij van haar? Als hij echt zo'n hoge rang bezat, had hij moeten weten hoe elfen functioneerden. Er zouden vast wel ergens geschriften liggen, maar waarschijnlijk had hij zich er nooit voor geïnteresseerd. Zo bezaten ze beiden weinig kennis over elkaar, en konden slechts leren door te vragen. Helaas was Rhona daar te koppig voor. Als er iets belangrijks was, had hij het haar wel verteld toen de hem in trance had.
'Ik genoot van het weer,' was haar zachte antwoord dat amper hoorbaar was boven de regen uit. Een donderklap die heel dichtbij kwam deed haar huiveren van genot. Ze vond het heerlijk om de kracht te ontvangen van dat noodweer, en betreurde het dat ze in een grot zat. Ze bestudeerde zijn menselijke vorm. Je zag duidelijk de spieren over zijn rug lopen, de spieren waar zij slechts enkele ogenblikken geleden op had gezeten. Waren de spieren als mens hetzelfde als wanneer hij wolf was? Ze pulkte aan haar nagels, die perfect rond waren geveild. Er zat een klein beetje vuil onder.
'Elfen zijn niet zoals jullie denken. We hebben ons niet teruggetrokken omdat we slap waren, maar omdat we niet wilden zien wat er met de wereld zou gaan gebeuren.
Natuurrampen, aardbevingen... Als de Draken dit zouden weten zouden ze not amused zijn.'
Ze lachte zachtjes.
'Elfen krijgen kracht van de natuur, algemeen bekend lijkt me,' zei ze terwijl ze schuin naar de Shapeshifter in haar gezelschap keek. 'Een storm is ook natuur, alleen veel krachtiger.'
Terug naar boven Ga naar beneden
https://fairytales.actieforum.com
Gesponsorde inhoud





Soft steps on the Cliffs  Empty
BerichtOnderwerp: Re: Soft steps on the Cliffs    Soft steps on the Cliffs  I_icon_minitime

Terug naar boven Ga naar beneden
 
Soft steps on the Cliffs
Terug naar boven 
Pagina 1 van 1
 Soortgelijke onderwerpen
-
» Soft steps on a petrified bottem [Open for everyone]

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Rpg Fairytales :: East; Elf Hills :: The Valley :: Cliffs-
Ga naar: