Dancing between the graves.

Dancing between the graves.
Om de regels van het forum na te leven ;3 :
met Raven
het is op het moment bijna nacht, de maan staat al aan de hemel maar de sterren zijn nog niet verschenen.
Het forum gaat over een shapeshifter en een vampier die elkaar ontmoeten, denk ik? We hebben niet echt iets afgesproken (:

Louisa's lange, witte jurk sleepte net niet over de grond toen ze de begraafplaats opliep. Haar blote voeten maakten geluidloze stappen op de koude, harde grond. Dat ze op het moment geen schoenen aanhad, vond ze niet erg. Ze hield er juist van om zo rond te lopen want zo voelde ze zich vrij en ongebonden. Na ongeveer 20 meter bleef ze stil staan en sloot ze haar ogen. Hoorde ze nu iets? Werd ze bekeken? Ze besloot om het te laten gaan omdat hier niet veel wezens kwamen en als ze er wel kwamen, waren het soortgenoten. En van soortgenoten had ze niets te vrezen. Ze zag er dan misschien fragiel en makkelijk verslaanbaar uit, als ze wilde, kon ze een goed gevecht leveren. Ze opende haar ogen en liep weer verder. Nu wel iets langzamer. Een zucht wind deed haar jurk en haar wapperen. Toen ze aangekomen was op de plek waar ze zijn wilde, draaide ze zich naar de grafsteen. Het was de grootste grafsteen op de begraafplaats. Een grote, zwarte, marmeren steen in de vorm van een kruis. Ze vond het prachtig om er naar te kijken en om de energie ervan te voelen. Kleine rimpeltjes verschenen tussen haar wenkbrauwen. Weer kreeg ze het gevoel dat er iets of iemand was. Wat het was, kon ze niet helemaal plaatsen. Weer sloot ze haar ogen om beter te kunnen horen maar bewegen deed ze niet. Dat zou kunnen verraden dat ze wist dat er misschien iemand was. De frons in haar voorhoofd werd dieper. Het wezen was te ver weg om goed te kunnen weten wat het was. Ze wist 1 ding zeker: het was geen vampier. Absoluut niet.

Jace had nooit begrepen waarom de mensen die achter waren gebleven hun doden kwamen opzoeken op hun laatste ‘rust’plaats, waar niks, maar dan ook níks aan rust te vinden was. Het was vreemd te beseffen dat mensen alle magische, vaak negatieve, krachten op begraafplaatsen niet konden voelen, niet opmerkten. Maar het feit dat ze er als het donker werd vaak wegbleven maakte duidelijk dat iets in hun hen zei dat het niet het juiste moment was om deze onheilspellende plaats te bezoeken en de levenlozen met rust te laten.
Dit was maar beter ook, want zoals zij het niet konden aanvoelen voelden alle van nature magische wezens het wel. Het was een plaats waar ze naartoe werden getrokken door alle energie die zich er bevond, een kracht die ze niet konden negeren of ontkennen. Gek was het, maar waar, dat de doden van de mensen meer energie hadden dan de levenden ooit zouden hebben. Er waren weerwolven die geloofden dat dat kwam omdat hun ziel zich eindelijk kon scheiden van hun lichaam.
Het was voor Jace dan ook niet verrassend dat deze plaats voornamelijk vampiers aantrok. Zoals deze bij levende mensen eerst leerlingen van ze maakte en daarna pas oordeelden over hun waardigheid, konden ze hier op het kerkhof niet wegkijken van alle pas gestorven mensen, vol met kracht en energie. En het lauwe bloed dat niet langer door de aderen van de mensen werd gepompt natuurlijk. Het kwam dan ook meer dan sporadisch voor dat onlangs gestorven mensen op onverklaarbare wijze verdwenen uit hun graf…
Maar ook weerwolven en elven werden hier dikwijls naartoe getrokken, zonder dat ze die keuze bewust maakten. En zo stond ook Jace hier nu aan de rand van alle graven. Schuingevallen door de tijd heen, door grond verschuivingen, gure winden. Het gras was donkerder dan op andere plaats, tegen bruin aan en was vrijwel overal platgetrapt door voorbijgangers. De lucht boven hem was kaal, zonder wolken en zonder sterren, die weldra zouden opduiken. Alleen de maan waakte over de aarde.
Over de begraafplaats bewoog zich een jonge vrouw. Lijkbleek met fel rode ogen. Zoals hij van Rhona gewend was dat ze sierlijk liep, liep dit meisje in grote, snelle, desalniettemin weloverwogen bewegingen. Haar ogen volgden álles wat er om haar heen gebeurde en haar voeten dansten over de koele vloer onder zich, terwijl ze een nachtwandeling langs de graven maakte. Terwijl Jace haar observeerde begon ze langzamer te bewegen en vormden zich kleine fronslijntjes in haar mooie foutloze gezicht. Een mens had het van deze kant niet opgemerkt, maar hij, een weerwolf kon het van tientallen meters afstand zien.
Ook zij had dit vermogen, maar helaas voor haar was het ruikvermogen minder goed dan dat van wolven en zolang hij zich achter een boom bevond en geen beweging maakte zou ze niet precies kunnen weten waar hij was.
Het was echter te verleidelijk de dame niet van dichterbij te ontmoeten…

Zo snel en stil als hij kon was hij omgerend en daarna recht op haar af, tot hij slechts milimeters van haar af stond aan haar rugzijde.
“Zocht je mij?”
Zijn stem was slechts een lage fluistering, plagend, verleidelijk, terwijl hij zijn gezicht dichtbij haar oor had gebracht. Nu was het afwachten of de vampier enthousiast of eerder chagrijnig zou reageren op deze speelse actie, hij had haar immers weten te verrassen, wat vampiers liever niet zagen...

Voordat ze het wist, stond het. wezen achter haar. Haar hele lichaam verstijfde maar na een fractie van een seconde ontspande ze weer. Laten merken dat ze geschrokken was, zou niet slim zijn. Nee, het zou oerstom zijn. Want wie wist wat dit wezen voor bedoelingen had?
Waar Louisa nu wel achter was, was dat het wezen een mannelijke Shapeshifter was. Vanaf de afstand van zonet kon ze dat niet ruiken maar nu hij vlak achter haar stond, was het ondanks haar niet zo geweldige vampierenneus niet te missen. De geur was apart op een ietwat onprettige manier. Misschien kwam dat doordat ze eigenlijk alleen vampieren was gewend maar het bleef een onprettige geur. Het rook naar een mengeling van bos en nog iets. Ze kon niet bedenken wat het was dus besloot ze om het bij 'wolf' te laten. Die had Louisa ook nog nooit echt goed geroken dus het kon het best zijn.
Al deze gedachten flitsten snel door haar hoofd omdat ze geen eeuwigheid had om na te blijven denken. Langzaam begon ze zich dus maar om te draaien totdat ze in plaats van met haar achterhoofd nu met haar gezicht dicht bij zijn gezicht was. Nou ja, iets lager. Hij was namelijk groter dan zij. De geur werd nu wel sterker maar achteruit stappen wilde ze niet. Ze wilde hem niet het gevoel geven dat hij de overhand had op het moment. "Niet toen ik hier kwam maar ik moet zeggen dat je me wel was opgevallen zonder te kunnen plaatsen wat je bent. Al weet ik het nu wel met die geur van je op nog geen halve meter afstand." zei ze. Ze wist niet precies waarom ze zo eerlijk was maar dat leek haar nu het beste. Voor de zekerheid plaagde ze wat. Dat kon nooit kwaad. Toen ze nog omgedraaid stond, twijfelde ze of de speelse stem een teken van gevaar was of niet. Nu had ze het gevoel van niet. Wat doe je hier? vroeg ze. Nu ze even tijd had omdat ze zou moeten wachten op zijn antwoord, bekeek ze hem eens goed. Ze stond nu toch dichtbij genoeg. Er was vanalles in zijn gezicht te zien. De vorm was sterk, krachtig maar mooi en zijn haar was bijna zilver. Of kwam dat door het maanlicht? Wat haar het mees intrigeerde, waren zijn ogen. Dat was sowieso het interessantste aan een gezicht: het oog. Daaraan kon je vanalles zien. Vrijwel elke emotie was te ontdekken in het oog hoe hard de persoon ook probeerde het te verbergen. Ook in zijn ogen was vanalles te zien. De speelsheid die ook in zijn stem had gelegen, lag in zijn ogen. Ze dacht aan haar eigen ogen. Felrood en vaak met een bloeddorstige uitdrukking. Letterlijk en figuurlijk. Maar toch ook echt doorgrondbaar. Haar gedachten keerde terug naar haar vraag en stiekem was ze toch wel nieuwsgierig naar het antwoord. Wat zou hij hier doen? Ze wist wel dat de Elfen en Shapeshifters de energie van deze plek ook konden voelen maar dat ze hier een andere soort tegen was gekomen, was nog nooit voorgekomen. En ze kwam hier toch aardig vaak. Ja, ze was toch wel nieuwsgierig.