It feels good to be here

-Maeryn
-Ontmoeting
-Begin middag.



Na een langdurige reis was het fijn om weer terug te zijn. Het oude gebied te zien, je geen zorgen hoeven te maken of je verdwaalde of niet. En aan de geur te ruiken waren er nieuwe inwoners bij gekomen. Natuurlijk, de wereld stond geen seconde stil. Nu niet, vroeger niet. Toch had Sasuke daar ergens wel moeite mee. Door de jaren heen ontwikkelde de mens steeds meer, en niet bepaald op een positieve manier. Vroeger waren ze loyaal aan hun zielsverwant, vriendelijker tegen hun medemens en minder gehaast. Helaas was dat in deze tijd anders. Mensen verraden elkaar steeds meer, waren meer verbitterd en het draaide nu haast alleen maar om geld, geld, geld en nog eens geld. Nee, dat klopte niet helemaal. Vanaf het begin van het mensen bestaan draaide de wereld al om geld. Het was nu alleen erger. Velen malen erger.
Soepeltjes sprong hij over een hek heen, dat paarden binnen een bepaald gebied hielden. De moeite doen om helemaal om te lopen ging hij niet doen. Het was tijd om de boel eens te gaan onderzoeken. Een kijkje nemen in de mensen wereld stond bij hem op nummer één. Niet om zijn dorst te lessen, maar gewoon. Om te zien hoe gegroeid het daar was. Welke bekenden er nog woonden en welke verhuist waren, of toch het slachtoffer waren geweest van z’n eigen soort. Zou hij ermee zitten dat een bekend iemand vermoord was? Nee, absoluut niet. Zo was het leven. Er was maar één zekerheid in het leven en dat was de dood. Zelfs voor een onsterfelijke vampier, die ergens toch wel sterfelijk was. Toch was het niet zo dat Sasuke de dood compleet accepteerde. Het nam geliefden weg, zoals zijn gehele familie. Dat was hem zwaar gevallen, heel zwaar. Echter liet hij dat in die tijd niet zien. Zijn verdriet had hij omgezet in haat. Pure haat. Maar alleen tegen één persoon. En doordat maar één persoon hem echt dwarszat, die persoon hem een lesje geleerd had, wist hij dat hij nooit meer zo om iemand moest gaan geven.
Gehinnik scheurde hem uit zijn gedachten. Wat..? Een paard had zich naar hem omgedraaid, met z’n oren plat in z’n nek. Dat kon niet positief wezen. Sasuke bleef stil staan, afwachtend wat het paard ging doen. Deze schoof onrustig met z’n voorbeen, schudde zijn hoofd even en stoof toen op hem af. Ah, die hielt dus niet zo van bezoekers! Onbewogen bleef hij staan, wachtend op het allerlaatste moment en sprong toen opzij. Veel moeite kostte het hem niet. Een paard was nog altijd niet zo snel als de andere wezens. Ondanks dat het voor hem een makkie was om het paard te ontwijken, besloot hij wel om het weiland te verlaten. Alleen om het dier z’n rust te geven.
Snel was hij naar het hek gelopen en klom er weer overheen. Met een kleine glimlach keek hij naar het paard dat hem nakeek. ’Je hebt gewonnen,’ sprak hij zachtjes, haast niet hoorbaar voor het gewone oor.

Mopperend liep ze over het erf. Het had de afgelopen tijd ongelooflijk veel geregend en het erf was veranderd in een modderpoel. Haar nieuwe schoenen had ze dus niet aangedaan, maar een stel laarzen van haar tante. Ze waren echter te groot, dus ze liep heen en weer te schuiven in de te grote laarzen, waardoor ze regelmatig bijna viel.
Ze was naar haar oom en tante toe gegaan, die buiten de stad leefden. Het was heerlijk om buiten de Stad te zijn, een beetje afwisseling. Ze voelde zich echter op een vreemde manier niet thuis hier. Ze was altijd al een stadsmeisje geweest, en de laatste jaren kwam ze hier alleen op visite. Toen haar tante laatst langskwam was ze geschrokken van Maeryn. Vroeger was Maeryn een schattig meisje geweest dat altijd een blos op haar wangen had en meestal wel vrolijk was. In de afwezigheid van haar tante was Maeryn echter drastisch veranderd. Haar haar was nu donkerpaars en ze maakte zich op met donkere eyeliner. Ze had een bleke huid gekregen omdat ze liever binnen achter de computer zat dan een balletje ging trappen en haar humeur ging steeds meer naar achteren door de stieflozer die haar moeder had getrouwd. Haar tante had met Maeryn afgesproken dat ze een keer naar de boerderij zou komen.
Het was echter niet meer zoals in haar herinnering. Ze kon zich herinneren dat ze de lammetjes een flesje melk mocht geven, op de kleine shetlander mocht rijden en dat ze samen met haar oom naar buiten ging om in de regen te dansen.
De boerderij was nu vervallen, er stond alleen een paard in de wei en de lammetjes waren allemaal vervelende blatende schapen geworden. Maeryn schopte tegen een steen aan, maar verloor haar evenwicht. Ze landde op haar achterwerk en vloekte hartgrondig. Ze stond op en keek naar haar jeans. Hij was prachtig, maar niet een van de beste die ze had. Dat was dan weer een meevaller. Het paard rende opeens weg, maar Maeryn dacht dat het van haar was geschrokken.
'Ella, hierr,' riep ze met heldere stem. Een waterig zonnetje scheen, maar het kon haar niet opvrolijken. Ze wilde net vloekend dat paard roepen toen het op haar af kwam draven. Ze hield haar hoofd naar beneden en keek omhoog, alsof ze een snoepje verwachtte. Maeryn klom over het hek en aaide Ella. Ella's neus ging op zoek naar haar jaszak, en Maeryn haalde daar een stukje wortel uit. Ella at het tevreden op terwijl Maeryn haar bleef aaien. Ze was wel een mooi beestje, een goede aankoop van haar oom. Ze keek met gemengde gevoelens het erf af. Het zou binnenkort best eens verkocht kunnen worden. Terwijl ze rondkeek viel haar oog op een persoon. Hij zat op het hek aan de overkant van het weiland.
'Hé, jij!' riep Maeryn terwijl ze naar hem toe liep. Ella volgde haar, op zoek naar meer worteltjes, maar zodra ze dichterbij de jongen kwamen legde het paard haar oren in haar nek. Maeryn bleef verbaasd staan. Iets aan die jongen beviel haar niet...


[Toevalstreffer, hij is echt heel lang geworden x3]

Dieren… Ze waren nog slimmer dan een mens. Dat paard had nog eerder door gehad dat hij geen normaal mens was dan een grote groep van de bevolking. Het bewees eigenlijk hoeveel mensen werkten op hun zicht en niet op hun instinct. Wat was er nou zoveel beter aan zicht? Goed, het liet de kleuren van de wereld zien, het uiterlijk van een mens maar het kon niet vertellen hoe de waarheid nou precies zat. Je gevoel, je instinct kon dat wel. Niet dat het altijd gelijk had, maar effectiever was het wel. Sasuke was dan ook iemand die meer naar zijn innerlijke stem luisterde dan op zijn zicht afging.
'Hé, jij! Klonk een stem over het weiland heen. Zijn wenkbrauwen fronste zich even, waarna zijn gezicht richting het geluid draaide. Het was de stem van een meisje, ongetwijfeld. Als een man zo’n heldere stem zou hebben was het een jonkie, eentje die nog geen baard in de keel had gehad. Maar dat een mens hier in de buurt was, was een verrassing. De boerderij was de laatste keer dat hij hier was erg stil geweest. Op de dieren na was er haast geen leven te bekennen. En dat was wat hem zo aangetrokken. Hier hoefde hij geen moeite te doen om zich in te houden wanneer hij mensenbloed rook, aangezien hij dierenbloed ranzig vond. Twee keer had Sasuke het geprobeerd. Herten en koeien bloed. Beiden had het hem niet gesmaakt. Wat dat betreft was hij erg kieskeurig.
Sasuke keek kalm naar het meisje dat zijn kant op gelopen kwam, gevolgd door het paard dat hem zo eerst probeerde te verjagen. ’Hee,’ sprak hij toen. Was het verkeerd om hierop te zitten? Hij keek naar het hek onder hem. Hmm, het zag er stevig genoeg uit om zijn gewicht te houden. Wanneer hij opkijkt, ziet hij hoe het paard d’r in haar nek legde. Vrienden gingen ze dus niet worden. Wat een teleurstelling nou.
’Mag ik niet op het hek zitten?’ Vroeg hij, terwijl hij wat naar achteren schoof en zijn been al over het hek heen zwaaide, klaar om eraf te springen. Er waren van die mensen die het niet prettig vonden dat anderen op hun hek(je) zaten. Begrijpelijk, stel je voor dat het kapot ging! Sasuke keek nog eens naar het paard. ’Erg vrolijk kijkt ze niet…’ Hij zou zich voor de domme houden.

Maeryn snoof. 'Ella is geen allemansvriend,' zei ze met een schouder ophaal. Het paard achter haar brieste bevestigend. Ergens was Maeryn er wel trots op dat ze het vertrouwen van het pittige volbloedje had gewonnen. Het gaf het idee dat ze toch iets kon.
Maeryn groef in haar zakken en haalde een sigaret tevoorschijn. Ze overwoog hem aan te bieden aan de jongen op het hek -intussen achter het hek- maar hij leek haar geen type dat rookte. Daarbij waren sigaretten de laatste tijd verrekte duur geworden. Met een knip liet ze haar zippo vuur spugen en maakte haar sigaret aan. Ze blies gelukkig de rook uit en keek naar de jongen.
'Op het hekje mag je best zitten. Het gaat niet zo snel kapot,' zei ze met een hoofdknikje naar Ella. Het paard was al meer dan eens uitgebroken en haar oom en tante waren genoodzaakt alle hekken te verstevigen.
Ze bekeek de vreemde jongen. Ze was wel nieuwsgierig naar wat hij hier deed, maar ze voelde geen behoefte om dat aan hem te gaan vragen. In plaats daarvan nam ze nog een trekje van haar sigaret en aaide Ella over haar neus. Ella leek het niets te schelen dat Maeryn rookte. Dan vond Maeryn wel prettig. Dieren gingen niet af op je status of op hoeveel geld je bezat. Ze vroegen alleen verzorging en liefde. Maeryn vond dat de perfecte relatie, maar het was jammer dat dieren niet konden praten. Anders had ze zeker wel een maatje gevonden. Ze had geen behoefte aan gezeik en gezeur aan haar hoofd. Het verbaasde haar dat de jongen hier was. Hij zag er helemaal niet uit zoals een plattelandsjongen. De meeste jongens die ze hier had gezien waren jongens met massa's puisten -alsof ze niet wisten hoe ze die dingen moesten behandelen, of dachten dat frisse lucht het werk wel zou doen- en ze hadden overals aan. En dan dachten ze nog dat ze een kans maakte bij Maeryn...
Nee, ze had liever goed verzorgde jongens die niet zeiden wat zij wel of niet moest doen. Deze jongen zag er vrij ongeïnteresseerd uit in haar ogen, maar hij zag er wel sexy uit. Een glimlachje kroop over haar lippen.

’Nee, dat blijkt.’ Sprak Sasuke, nadat hij nog eens naar het paard gekeken had. Paarden, prachtige en krachtige dieren. Dieren die voor vele dingen symbool stonden. Krachtig… Ja dat waren paarden zeker. Niet dat hij ooit op één gezeten had. Het idee dat hij geen controle had als het dier op hol sloeg had hem afgeschrikt. Tenslotte was hij nooit met die dieren opgevoed. Enkel met een kat en die had niet zo’n rustig leven gehad als zij gewild had. In zijn jongere jaren had Sasuke altijd op die kat “gejaagd” en toen uiteindelijk zijn “prooi” laten zien aan zijn ouders. Nu hij er zo over nadacht kreeg hij best wel medelijden met het beest. Wat een vermoeiend leven moest die gehad hebben.
Zijn aandacht werd weer naar haar getrokken zodra hij een raar geurtje rook. Sigaretten. Zo ongezond als de pest maar echt vies rook het niet. Hij liet zijn onderarmen op het hekwerk rusten en keek rustig naar Ella.
’Dat zal ook wel ja, met zo’n vurige tante…’ Het was dan wel geen probleem geweest dat hij op het hek had gezeten maar er vanaf gaan zou hij toch wel doen. Wel als hij met iemand aan het praten was. Anders leek het zo… Respectloos. Zo zou hij het tenminste opvatten als iemand tegen hem praatte en nonchalant op iets hogers bleef zitten. Voorzichtig stak hij zijn vlakke hand uit naar het beest, maar deze reageerde er niet echt op. Zwakjes glimlachte hij. Geduld hebben, dacht hij.
’Is er naast Ella nog een ander paard?’ Vroeg hij toen, iets wat geïnteresseerd. Eerder was hier er nog één. Misschien dat die er nog was, maar Sasuke vreesde ergens van niet. ’Woon jij hier trouwens..?’



| Flut, sorry |

Maeryn schudde ontkennend met haar hoofd. Hier, waar alles in drek veranderde als het een beetje regende? Oké, de stad was ook niet alles, maar daar was ze tien keer liever dan op het platteland.
'Ik woon in de Stad, ik neem aan dat je dat wel kent,' zei ze terwijl ze nog een trekje van haar sigaret nam. Aan zijn reactie te peilen vond hij het niet disgusting smerig, maar hij stelde het ook niet op prijs. Ze bekeek de sigaret, die voor de helft op was gebrand. Ze besloot het aan de kant te gooien voor hij erover ging zeiken. De sigaret belandde in een plas water en doofde met een ellendig gesis. Ella keek nieuwsgierig op en Maeryn aaide haar hoofd.
'Ella is het enige paard. De boerderij zullen ze binnenkort moeten opdoeken omdat er teveel geldzorgen zijn. Dan komen ze in de Stad wonen,' zei Maeryn terwijl haar handen door de lange manen van Ella kamden. Ze voelde de spieren in de nek van het paard ontspannen en haar bewegingen werden zelfverzekerder. Ze haalde een aantal klitten weg en zuchtte. Vreselijk was het platteland nog niet echt.
'Ik zal mijn zin van daarnet verbeteren. Ik woonde in de Stad. Een vriendin (hoe moest ze Louisa anders noemen?) heeft me tijdelijk in huis, en helpt me. Ik heb nogal wat problemen met het verleden die afgehandeld moeten worden,' sprak ze vaag terwijl haar vinger en blik nog steeds bezig waren met de manen van Ella. Ze glimlachte vluchtig toen ze voelde dat haar ogen vochtig werden. Ze had niet de gewoonte in het bijzijn van vreemdelingen te janken. Ze keek van onder haar paarse haren naar de jongen, en constateerde voor de tweede keer dat hij eigenlijk best sexy was, maar deze keer zag ze ook meer dan zijn mooie toet. Hij was ook zelfverzekerd, sterk -niet alleen fysiek- en had een air van mij-doe-je-niets. Toen besefte ze dat ze nog geen kennis hadden gemaakt. Ze haalde een hand door haar haar en glimlachte een beetje verlegen. Ze had nooit zo één-op-één kennis gemaakt met een jongen. Ze stak haar hand uit en hoorde haar armbanden onder haar jack tegen elkaar tinkelen.
'Ik heet Maeryn, en jij?' vroeg ze brutaal op de man af, om haar verlegenheid te maskeren. Niet dat dat nodig zou zijn, deze jongen leek alles te zien, van het aanspannen van Ella's spieren tot de modderspatten op Maeryns te grote laarzen. Ze hoopte dat hij haar hand zou aanpakken.

De stad… Ja wel degelijk dat Sasuke die kende. Zelfs als een vampier had hij er vaak rond gedwaald, kijkend door de etalages en de mensen observerend. Mensen observeren was interessanter dan hij destijds gedacht had. Verschillende types allemaal bij elkaar. De één was netjes, met dure merkkleding, de ander was weer wat lakser en droeg simpele kleren. Het was verrassend hoe het karakter van mensen naar voren kwamen door middel van hun kleren, maar er waren genoeg die hun uiterlijk gebruikten om een verkeerde indruk te wekken. Een masker te dragen. Dat was jammer, het duidde aan hoe mensen tegenwoordig met elkaar omgingen, hoe ze over elkaar dachten.
’Ja, ik ken de stad,’ antwoorde hij. ’Van een aantal jaren geleden dan. Is het in de afgelopen twee jaar veel veranderd?’ Hij wist niet hoe snel een stad zich aanpassen kon. Langzaam leek hem, aangezien er veel verkeer was en dat hoogwaarschijnlijk omgeleid moest worden. Ongelooflijk, wat was hij blij dat hij opgegroeid was in een klein, maar gezellig dorpje. Iedereen kende mekaar, hielpen elkaar uit de brand wanneer dat nodig was en nog vele dingen die hij na al die jaren nog steeds niet vergeten was. Sasuke keek op zodra haar woorden zijn oren binnen drongen.
’Wel, dat zal een grote overstap worden…’ Mompelde Sasuke. Tenminste, dat leek hem het geval. Er zat nog wel heel wat verschil tussen deze rustgevende bende en dat een aantal kilometers verderop. Het was geen overstap die hij zou willen maken, ook niet als hij geen keus zou hebben. Maar wie wel? Wie zou hun thuis willen verlaten voor zoiets?
Sasuke’s hoofd draaide in haar richting. In zijn ogen leek ze niet bepaald een plattelands type. Misschien dat dat kwam door haar fraaie paarsgekleurde haar of de piercings die ze in haar lip droeg. Ze leek eerder een ruig persoon, een hardcore meid. Iemand waarmee je geen loopje moest nemen. Toch spraken haar ogen wat anders. Iets wat hij nog geen plaats geven kon.
’Een aardige vriendin dan,’ vond hij. ’Iets afsluiten van het verleden is absoluut niet gemakkelijk. Ongeacht wat het ook mag zijn.’ Kleine dingen, grote dingen, voor iedereen was dat anders. Voor de één was het gemakkelijk om een hoofdstuk te sluiten en een nieuwe te openen, voor de ander was dat moeilijk. Toen hij gerinkel hoorde keek hij op en zag een hand dat naar hem uitgestoken werd. Zijn lippen vormden een bescheiden glimlachje, waarna hij haar hand vastpakte en zei: ’Sasuke is de naam.’ Nadat hij zich voorgesteld had, liet hij langzaam haar warme hand los.
'Hoelang ben je van plan hier te blijven?' Vroeg hij toen. Misschien was het overbodige informatie maar een beetje interesse tonen kon geen kwaad.

Maeryn haalde haar schouders op. Dit was een tijdelijk adres had haar moeder gezegd, maar sinds Louisa in het spel was gekomen... Ze had geen flauw idee hoe lang ze hier moest gaan blijven, of hoe kort. Ze wist ook niet hoe vampiers dachten over de tijd.
Maar blijkbaar kwam hij dus niet in de Stad. Nieuwsgierig was hij wel naar hoe het in de Stad was, waarschijnlijk omdat hij er gestudeerd had. Dat maakte haar schatting tot leeftijd makkelijker. Rond een jaar of twintig zou hij zijn.
Ze was wel met oudere jongens omgegaan.
Toen hij zei dat ze een aardige vriendin had voelde Maeryn dat haar wangen kleurden. Ze had geen idee of Louisa nu wel of geen vriendin van haar was, maar in ieder geval was zeker dat Louisa haar mentor was. Misschien kende hij haar, misschien niet. Louisa leek een persoon die overal geweest was, en misschien wel af en toe ergens bleef. Deze jongen had zeker zijn wortels ergens gevestigd, hoewel ze niet uit zijn gelaatstrekken kon afleiden waar dat was. Vast ergens in de buurt.
'Ik heb geen idee hoe lang ik hier nog ga blijven,' antwoordde ze naar de waarheid. Ze had echter niet de intentie hier langer te blijven dan nodig was. Ella was een lief dier, maar binnenkort zou ze verkocht worden. En naast het feit dat hier familie van haar woonde was er niets wat Maeryn met deze plek verbond. Het gesprek viel een beetje stil terwijl Ella nog steeds met weid opengesperde neusgaten naar Sasuke stond te kijken. Ze voelde dat er iets niet klopte, en wilde het aan hem vragen. Misschien was het niet zo'n slim idee, ze zou als een gek over kunnen komen, maar ze voelde iets wat ze ook voelde als ze bij Louisa was. Iets dat niet thuishoorde in deze eeuw, niet tussen de mensen.
'Ben jij een...' vroeg ze en haar stem haperde. Gek kon hij haar toch wel vinden, met haar haar en piercings, maar durfde ze zichzelf zo voor schut te zetten tegenover een jongen?
Het antwoord was ja.
Als hij een normaal mens was zag ze hem waarschijnlijk toch nooit meer.
Als hij haar voor een gek aanzag wist ze gelijk genoeg over zijn karakter -nooit mensen verkeerd beoordelen.
Als hij iets wist over die magische wereld... Misschien had ze dan een goede bondgenoot aan hem. Ze wist immers nog niet wat haar te wachten stond als ze werd opgenomen tot de clan van de vampiers. Ze raapte haar moed bijeen en keek hem recht in zijn ogen aan. Mooie ogen, schoot het door haar hoofd.
'Ben jij een vampier?' vroeg ze zonder dat ze enige trilling in haar stem hoorde. Iets om later 'hoera' om te roepen en om te klappen, niet nu.

Aan haar schouder ophaal te zien leek het voor haar een grote vraag te zijn hoelang ze hier zou blijven. Zijn blik gleed naar de boerderij en toen weer terug naar haar. Zou die vriendin van d’r dan hier in wonen? Hij wist het niet, en de wil om zich daarover druk te maken had hij totaal niet. Ten eerste ging het hem geen donder aan en ten tweede er waren ergere dingen om zorgen over te maken, ook iets waar hij vandaag geen aandacht aan besteden ging. Dit zou gewoon een relaxed dagje worden, de boel weer een beetje verkennen en de dagen daarna zou hij eens nagaan hoe de zaken hier stonden. Hoe de situatie was en of er nog belangrijke dingen gebeurd waren. Dat waren dingen dat hij allemaal gemist had tijdens zijn reis. Toch had hij geen spijt gehad van die reis. Het was prachtig geweest, intrigerend en wanneer het hier weer rustig was, zou hij geheid nog eens gaan. Er was hier naast de clan verder niets waar hij rekening mee moest houden. Lang leve de vrijheid!
Er viel een stilte, een stilte waar Sasuke zijn aandacht richtte op het paard. Zelfs na die paar minuten leek het hem nog voor geen meter te vertrouwen. Dat zal ook vast wel nooit gebeuren. Ergens was het vervelend om telkens zulke reacties te krijgen van dieren. Het betekende dat hij nooit een band kon aangaan met een wezen dat onze taal niet sprak. Ach ja, het wel weer iets zijn wat hij moest accepteren. En dat was dus ook wat hij deed. Vampier zijn was een eenzaam bestaan, waar zo heel af en toe eens iemand verscheen die je een poosje bezig hielt en je vervolgens weer keihard liet vallen.
Net was Sasuke van plan afscheid van Maeryn te nemen, om weer eens verder te gaan maar hij zag dat ze haar mond had geopend om wat te zeggen. Aandachtig keek hij haar aan, wat zou ze te vertellen hebben? Het was een half afgebroken zin, wat vragen bij hem opwekte. Wat was hij..? Wat wou ze vragen? Het moest een moeilijke vraag geweest zijn, aangezien ze haar zin niet afmaakte. Toch bleef hij haar geduldig aan kijken, wetend dat die vraag toch ooit eens komen ging. Want als dat niet het geval was, dan zou hij al lang: laat maar, gehoord hebben. Meisjes eigen.
Haar volgende woorden liet hem even zijn wenkbrauwen fronsen. Hoe..? Wat..? Was zij iemand die boeken las? Nee, zo kwam ze helemaal niet over. Ze kwam niet over als iemand die helemaal gefixeerd en een fanaat was van dat soort dingen. Maar waar haalde zij de kracht vandaan om zoiets te vragen? Zo ineens? Sasuke wendde geen moment zijn blik van haar af. Hij wou zo graag weten wat ze dacht, hoe haar reactie op haar eigen vraag zou zijn.
’Wat doet jou er toe denken dat ik een vampier ben?’ Vroeg Sasuke met een neutrale stem. Naar dat antwoord was hij wel eens heel benieuwd, want het was geen alledaagse vraag dat hij op z’n bordje geschoteld kreeg. ’Wat wéét je ervan?’

Het verbaasde haar dat hij koeltjes reageerde. Ze had het idee weg te zinken in zijn ogen, hoewel die afstandelijk stonden. Ze hoopte niet als een verliefde puber over te komen en schudde haar haar naar achteren. Nu pas besefte ze dat het misschien wel een vreselijk domme vraag was geweest. Ze was immers nu nog een mens.
Ze wilde ook niet liegen tegen Sasuke. Als vampier zouden ze vrienden kunnen worden, zodra zij ook de weg naar de Draak had afgelegd. Daar was ze nog steeds nieuwsgierig naar. En nu bleken er opeens meerdere vampiers hier rond te lopen. Eerst Louisa en nu Sasuke ook nog... Het leek maar niet op te houden. Ze ging naast Sasuke op het hek ziten en schommelde een beetje met haar voeten. Haar linkerlaars zakte wat naar beneden en onthulde iets van haar zwart-leren laarzen. Ze maakte er echter geen punt van, als dat ding in de modder belande zou ze het wel weer oprapen.
'Die vriendin van me... Dat is Louisa... Ze is één van jullie,' mompelde Maeryn zachtjes, vrijwel onhoorbaar. Ze keek naar het kleine stukje leer en trok toen toch maar de rubberen laars omhoog. Ze had geen zin om Sasuke nu te moeten aankijken, of te weten wat er door zijn hoofd ging. Ze had ongelooflijk de behoefte om door zijn haar te woelen -nu ze daar toch mooi zicht op had- maar hield zich in. Ze wist niet hoe hij zou reageren, of ze deze ontmoeting uberhaubt wel zou gaan overleven.
'Ik word momenteel door haar getraind. Ik moet mijn tocht naar de draak nog maken.' Ze wilde over zijn zwarte tanden vragen, maar hield zich in. Vanuit haar ooghoeken keek ze naar zijn profiel, en slikte het brok in haar keel weg. Ooit was haar gezegd dat vampiers een onnatuurlijke schoonheid hebben, maar dat had ze niet geloofd.
Ze had ook nooit in de liefde geloofd...
Waarom bracht deze jongensvampier haar hoofd en hart dan op hol zoals geen mensenjongen ooit had kunnen doen?

Ietjes kromde Sasuke zijn rug, zodat hij zijn ellebogen kon laten rusten op zijn bovenbenen. Even in een andere houding was ook wel eens fijn, zelfs voor een vampier wezen. Eigenlijk was dit ook meer om toch nog een beetje menselijk over te komen. Als vampier kon je veel dingen die simpelweg niet menselijk waren zoals leven zonder te ademen. Het waren kleine details waar hij toch erg op lette, om zo verder geen argwaan bij anderen te wekken. Wie wist welk mens op zulk soort dingen zouden letten. Iedereen was verschillend. De één had oog voor het ene, de ander weer voor het andere.
Afwezig had hij voor zich uitgestaard, totdat hij voelde dat het hek bewoog wat niet door hem kwam noch door de wind. Nee, als de wind het was dan zou die wel heel sterk moeten wezen en dat zou hij ongetwijfeld wel gemerkt hebben. Voor een seconde keek hij opzij en zag dat Maeryn op het hek was gaan zitten. Natuurlijk wie kon het anders wezen? Het paard stond nog gewoon op haar plek, zag hij nu. Wauw, hoe konden gedachten je toch zo erg afleiden. Ze gingen ongegeneerd hun eigen gang, zonder zich zorgen te maken dat ze gecontroleerd zouden worden. Sasuke's blik gleed naar de schommelende voeten van Maeryn maar richten zich al gauw weer op het land voor zich.
"Oh is dat zo?" Nog nooit van een ene Louisa gehoord. Er waren genoeg vampiers hier in de buurt, wist hij. Teveel om ze allemaal te herkennen of hun naam te onthouden. Misschien dat als hij ooit eens het gezicht van die vampier zag dat dan een belletje zou gaan rinkelen, al verwachtte Sasuke van niet. Zoveel sociaal contact had hij toen niet gehad. Bij de volgende woorden van Maeryn keek hij op.
"Heel veel geluk dan. Het is geen gemakkelijke tocht, maar dat zou die Louisa je vast al wel verteld hebben." Iedere vampier wist zo langzamerhand dat het 'werelds meest barre tocht ooit was. Vol gevaren en geen moment rust. Toch was de beloning voor die tocht groots, als je geluk had.
"Maar ik twijfel er niet aan dat je toegelaten wordt,"vervolgde Sasuke toen, gevolgd door een minuscuul glimlachje.

Het viel haar op dat hij deed alsof hij Louisa niet kende. Of hij kende haar gewoon echt niet. Vreemd, Louisa had gezegd dat zij een zeer vooraanstaande vampier was. Hij merkte op dat de tocht niet gemakkelijk was, maar inderdaad, Louisa had dat al benadrukt. Ze liet een glimlachje zien en draaide zich weer naar Ella. Toen ze haar hand op de hals van het paard had gelegd merkte Sasuke op dat ze het waarschijnlijk wel zou halen, dat ze toegelaten zou worden. Ze draaide zich nieuwsgierig om.
'Waarom denk je dat dan?' vroeg ze terwijl ze haar hoofd schuin hield. Om haar lippen speelde een glimlach. Nu was ze nieuwsgierig, en ze wilde erg graag antwoord op haar vraag. Misschien had hij het alleen maar gezegd om haar op te beuren of om vriendelijk te zijn, maar ze had zo'n vermoeden van niet.
'Waar worden jullie eigenlijk op geselecteerd? En hoe is de reis naar de Draak? Mag je een partner meenemen om je te helpen bij de eerste keer, of moet je het helemaal in je uppie doen?
Daarbij, hoe moet ik de weg weten? Mag je hulpmiddelen gebruiken? Zijn er veel vampiers? Hoeveel tanden krijg je?' vroeg ze nieuwsgierig, maar zweeg toen abrubt.
'Sorry, dat zijn wel heel veel vragen tegelijk,' zei ze met een grijns. Ze hoopte wel dat hij de vragen zou kunnen beantwoorden, want ze barstte van de nieuwsgierigheid. Ze glimlachte en kroelde Ella door haar manen, die gelijk haar hoofd liet zakken. Ze leek zich eindelijk te ontspannen in de buurt van Sasuke.

Onbewegelijk keek Sasuke toe hoe Maeryn ze haar hand op de warme huid van het paard legde, maar al snel richtte hij zijn blik op iets anders. Het was een tik dat hij al vanaf kleins af aan bij zich droeg. Veranderingen werden opgemerkt, onderzocht en wanneer het niet meer interessant was, richtte hij zijn aandacht op iets anders. Bij anderen deed hij dat het vaakst, puur om te zorgen dat anderen niet dachten dat hij zat te staren, iemand aandacht wou geven. Oh nee. Het liefst stootte hij wezens, vreemdelingen, van zich af door hen een korte koele blik te schenken om hen te laten weten waar ze stonden, wat ze aan hem hadden. Of hij moest toevallig een goeie dag hebben, zoals vandaag, dan waren er nog wel eens uitzonderingen.
”Het is gewoon een gevoel dat ik heb,” beantwoorde Sasuke haar vraag. ”Moeilijk uit te leggen.” Misschien was dit niet het antwoord waar ze op zat te wachten. Misschien kwam dit koel over, kortaf, maar dat was werkelijk de waarheid. Hij had geen flauw idee of ze echt toegelaten zou worden. Er was altijd een kans dat het niet gebeurde, alleen vertelde zijn gevoel dat het wel oké zat. Dat ze die tocht niet voor niets zou afleggen. Toen kwam er haast een waterval aan vragen aan hem voorbij waardoor hij automatisch zijn blik op Maeryn richtte.
”Dat zijn inderdaad veel vragen…” Mompelde hij. Werd er nu van hem verwacht dat hij die allemaal beantwoorden zou? Sinds wanneer was hij verandert in een mentor? Sasuke kwam van het hek af, waarna zijn hand in z’n broekzak gleed.
”Selectie is moeilijk te zeggen,” begon hij met de uitleg. ”En de reis is zwaar. Moeilijk. Je moet veel doorzettingsvermogen hebben om die hele trip door te staan, maar je moet ook slim wezen. Heb oog voor detail en bereid je zo goed mogelijk voor op de meest onverwachte dingen.” Goed dat was behoorlijk makkelijk praten, moest Sasuke toegeven. ”En je krijgt maar één tand per keer. De Draak is zuinig.” De rest van de vragen liet hij achterwege. Dat liet hij over aan haar mentor, want dat was hij immer niet en dat zou hij voorlopig ook niet worden. Mentor wezen? Nee, niet zijn favoriete bezigheid.
”Onderschat de tocht gewoon niet en luister goed naar wat je mentor te vertellen hebt. Ze zal je heust niet eerder laten gaan totdat zij denkt dat je er klaar voor bent.”

O Broccoli. Ze hoorde duidelijk de irritatie in zijn stem en deed een stapje terug, van hem weg. Haar hoofd was meteen helder en haar gebruikelijke pokerface schoof over haar gezicht. Ze was nu nog maar een mens, hoe kon ze denken dat hij iets in haar zou zien behalve een sappige bloedzak? Daarbij, ze had heel vervelende vragen gesteld die ze aan Louisa had moeten stellen. Als ze had gezeten had ze haar rug gerecht en haar aandacht ergens anders op gevestigd terwijl ze had gezegd dat hij nu prima kon gaan. Maar hé, zo makkelijk ging dat hier niet. Ze had alleen haar trouwe Ella die nog steeds ontspannen naast haar stond en een jonge vampier die voor haar op het hek zat. Keuze van likmevesje als je het haar vroeg. Daarbij, met zijn antwoorden schoot ze nog niets op. Ze pakte Ella bij haar halster en haar knokkels zagen wit omdat ze het zo stevig vasthield. Ze zag geen irritatie op zijn gezicht, maar hij had eeuwen -letterlijk- gehad om voor de spiegel zijn uitdrukkingen te oefenen. Haar pokerface was dan ook zeer goed geoefend, omdat ze die in het dagelijkse leven moest opzetten.
'Ik denk dat je beter kan gaan,' merkte ze op, hoewel de leugen niet geloofwaardig klonk uit haar mond. Ze had liever dat hij bleef, maar dat kon ze zich niet veroorloven. Misschien, als de goden het wilden, zouden hun wegen zich later weer kruisen, maar het was niet nodig. Misschien zou ze hem nooit meer zien, en dat was ook prima voor haar. Maar nooit was een gigantisch begrip als vampier.
Ach, wat zeurde ze over vampier zijn? Misschien zat Sasuke er helemaal naast en werd ze niet eens toegelaten. Ze richtte haar blik op Ella en schudde haar hoofd. Er zou geen nuttig woord uit haar mond komen als ze nu zou gaan praten, maar ze had geen idee hoe ze haar woorden kracht bij zou moeten zetten. Ze keek alleen maar naar de kleine witte haartjes van Ella die aanwezen dat dit paard haar beste jaren al wel had gehad en wachtte op antwoord.