It's not that easy.

Met: Maeryn
Onderwerp: training
Tijdstip: in de namiddag. De schemering begint te vallen.

Na een wandeling kwamen ze steeds dichter bij het vampiergebied. Ze waren de velden en de tempel al voorbij dus heel ver was het niet meer. De hele wandeling hadden Maeryn en Louisa niet veel tegen elkaar gezegd. Louisa wist ook niet goed wat ze zou moeten zeggen. Ze zou Maeryn nog van alles moeten vertellen: hoe het werkte in het rijk, hoe de training zou verlopen, enzovoorts. Ze wilde dat liever doen wanneer ze ook daadwerkelijk in het vampiergebied zouden zijn. Daar kon je openlijk praten over de vampiers zonder dat er iemand van de andere soort aan zou komen die een discussie met je aanging of dat er een mens langsliep en dat de kans bestond dat hij of zij je overhoorde. Dan had je pas echt een probleem. Het leek raar dat de vampiers voor geheimhouding gingen maar het bespaarde hen een hoop rust. Vroeger wisten de mensen goed dat er nog meer wezens waren. Die stuurden toen jagers op hen af om het ras uit te roeien. En ondanks dat het duidelijk was dat dat een verloren zaak was, bleven er mensen komen. Nu is het wel anders. Als een mens nu zegt dat er vampiers bestaan, wordt hij of zij totaal niet serieus genomen en dat is maar goed ook.
Na nog even gewandeld te hebben, kwamen ze aan bij de ruïnes. Een glimlach verscheen op het gezicht van Louisa. Ze vond het prachtig om hier te zijn. Het was haar huis en ook al zag het er voor anderen misschien nogal eng uit, zij vond het prachtig. Vanuit haar ooghoeken keek ze naar Maeryn. Hoe zou zij het vinden? Het was ook allemaal niet niks, zomaar opeens te horen krijgen dat je een goede vampier zou zijn. Toch had Louisa niet het idee dat Maeryn het te veel vond. Ze dacht weer aan haar vader. Ze kon niet wachten om hem aan Maeryn voor te stellen. "Welkom thuis."

Maeryn bekeek de ruïnes kritisch. Zij zag niet meer dan een hoop stenen, maar Maeryn was nooit artistiek bezig geweest. Ze vond dat mensen hun tijd verdeden met 'kunst'. Mooie tekeningen, schilderijen en precieze beeldhouwwerken kon ze nog wel waarderen, maar abstracte kunst vond ze vreselijk. Dat kon zíj zelfs maken, maar slechts omdat ze geen bekende naam had kreeg ze er weinig geld voor. Dat was een mank aan de menselijke samenleving; als je beroemd was was je alles, als je niet beroemd was was je niets.
Ze vroeg zich af of de vampiersamenleving anders zou zijn.
Het voelde vreemd aan toen Louisa zei dat ze thuiskwamen. Maeryn had zich nooit ergens thuisgevoeld en deze stenenhoop gaf haar ook weinig huiselijke gevoelens. Ze haalde haar schouders op.
'Ik vind er weinig huiselijks aan,' antwoordde ze naar de waarheid. Ze was nu een leerling, maar ze was al in zoveel leerling geweest. Vakken vullen, kapster, dealer... Vampier paste toch ook mooi in dat rijtje? Maar dit was iets wat ze zélf ook graag wilde, iets wat ze niet deed omdat ze domweg íets moest doen. Als Louisa dit thuis vond had Maeryn zich er maar in te schikken. Ze keek om zich heen en snoof de geur op. Het rook zoet, aard-achtig, een beetje branderig. Ze probeerde de geur te plaatsen maar verloor zich in de herinneringen. Ze zag zichzelf als klein meisje aan rozen ruiken, en zich daarna openhalen aan de stekels. Ze glimlachte.
Toen kreeg ze een geheel nieuw beeld. Iets wat ze nog niet had gezien. Ze probeerde haar beeld scherp te krijgen, maar het bleef wazig. Ze zag een persoon met rood haar, maar niet het rood van Louisa. Duidelijk geverfd rood, als bloed dat over haar hoofd liep. Haar gelaatstrekken waren scherp en ze stond voor de ruïnes, die in Maeryns visioen brandden. De vrouw was gekleed in het zwart, met een mes in haar hand. Ze draaide zich om en Maeryn ving nog net een glimp op van het gezicht.
Terug in het heden snakte ze naar adem.
'Hoe zijn deze ruïnes zo geworden?' vroeg ze terwijl ze diep inhaleerde. De geur was verdwenen. Hoe goed ze de ruïnes echter bestudeerde, ze zag geen brandplekken.

Louisa lachte even om de opmerking van Maeryn. Ze kon het wel begrijpen. De ruïnes zagen er nou eenmaal niet erg gezellig uit voor een mens. Ook al was het een mens die getraind zou gaan worden. Maar Maeryn zou er wel aan gaan wennen. Ze zou hier immers nog vaak gaan komen. Dit zou haar huis worden. Haar enige huis want terug naar de mensenwereld om daar te gaan wonen, zou niet kunnen. Dat zouden de vampiers niet laten gebeuren. Er waren nou eenmaal geen wegen terug.
De lach verdween snel toen Maeryn vroeg naar het ontstaan van de ruïnes. Ze had de vraag kunnen verwachten maar toch had ze gehoopt dat de vraag niet zou komen. Ze wilde Maeryn alles vertellen over de geschiedenis maar dit kon ze niet vertellen om de simpele reden dat ze het antwoord niet wist. Ze wist het gewoon niet. En ze was niet de enige. Natuurlijk waren er wel legendes die rondverteld werden en misschien zat daar wel een deel van waarheid in, maar er was wonderbaarlijk genoeg niemand om te vertellen wat er nou écht gebeurd was. "Ik... ik weet het niet." gaf ze toe. Ze liep een stukje terug het gras in en ging zitten. Ze wilde graag even genieten van de omgeving en Maeryn vertellen over de legende. Ze wachtte even tot Maeryn ook in het gras zat en begon toen te vertellen
"Zoals ik je al verteld heb, zijn de vampiers 'gemaakt' door de Zwarte Draak. Toen bestonden de ruïnes nog niet: het was toen nog een groot kasteel dat bewoond werd door een rijke familie die niet veel te maken wilde hebben met de mensen in het centrum. Omdat ze nooit in het centrum kwamen, viel het ook niet op toen de vampiers het kasteel hadden ingenomen en de familie hadden uitgeroeid." hier stopte ze even. Er was gewoon geen manier om de vampiers hier netjes af te schilderen dus besloot ze om maar gewoon verder te gaan. Het was nu eenmaal zo dat vampiers bloed aan de vingers hadden. En niet zo'n klein beetje ook niet. "Vanaf hier zijn het pas echt speculaties. Er zijn heel wat versies dus ik vertel je nu de versie die ik het meest waarschijnlijk vind. Toen er toch iemand achter is gekomen, is er een groep mensen die zichzelf de vampierjagers noemden hier naartoe gekomen en hebben ze de vampiers uitgeroeid zoals de vampiers de familie had uitgeroeid. Daarna hebben ze het kasteel verwoest zodat de vampiers die misschien nog zouden komen, geen huis meer zouden hebben." weer glimlachte ze even. "Een grote fout."
"Zoals ze voorspeld hadden, kwamen de vampiers terug maar dit keer waren ze sterker. Sterker en bloeddorstiger doordat de Draak woedend was dat de mensen zijn creatie hadden verwoest. De 'nieuwe' vampiers zijn toen naar het centrum van de mensen gegaan en hebben toen de mensen op hun beurt weer uitgeroeid. Daarna zijn ze terug gegaan naar de ruïnes en hebben er toen voor gezorgd dat geen enkel mens ooit nog echt zou geloven dat er vampiers bestaan." ze haalde haar schouders even op "Er was immers niemand meer die het door zou kunnen vertellen. Alle mensen waren dood. De mensen die er nu wonen komen van oorsprong niet van hier." zo beëindigde ze het verhaal. Ze keek naar Maeryns gezichtsuitdrukking maar kon er eigenlijk weinig uithalen.

~~
Ik maak voortaan alle tekst rood :3

Maeryn knikte, maar ze had niet het antwoord waar ze op gehoopt had. Ze had ergens gehoord dat vampiers onvruchtbaar waren, maar ze was er niet zeker van.
'Is er toevallig iemand die... Op mij leek in die strijd aanwezig?' vroeg ze schuw. Het voelde niet helemaal lekker om dat aan Louisa te moeten vragen. Ze voelde zich zo'n dom blondje, waar ze vroeger voor werd uitgemaakt. Een van de redenen dat ze haar haar had geverfd.
'Een vrouw, mijn lengte, leek heel erg op mij, rood haar, een lang litteken over haar nek... Zijn er hier ooit grote branden geweest? Misschien...' Maeryn zakte terug in het diepe mijmeren. Ze wist zeker dat het haar gezicht was geweest in dat visioen, maar hoe paste dat in elkaar? In Louisa's verhaal werd niet gesproken over een brand, en ze zag ook geen roetplekken. Ze schudde haar hoofd en haalde haar handen door haar paarse haar. Ze besloot het terzijde te schuiven.
'Laat ook maar, het lijkt me niet belangrijk. Het kan zijn dat ik een beetje warrig overkom,' zei ze met een verontschuldigende glimlach. Ze ging tegenover Louisa zitten en bekeek de wuivende grassprietjes. Ze was nieuwsgierig naar de verhalen en de trainingen, maar ze besloot te zwijgen en rustig te wachten. Louisa leek niet iemand die met iedereen in zee ging, en Maeryn wilde zich waardig gedragen.
Haar ogen verrieden echter dat ze barstte van nieuwsgierigheid. Ze wilde alles horen, weten en opzuigen als een spons.

Een kleine frons verscheen tussen Louisa's wenkbrauwen toen Maeryn vroeg of er iemand had meegevochten die op haar leek. Hoe zou ze daarbij gekomen zijn? Had ze familie die tot onze soort behoorde of behoord hadden? Of was een van haar voorouders een vampierjager? Bij de vraag naar de branden werd de frons nog dieper. Ze had nog nooit iets gehoord of branden en de ruïnes zagen er ook niet uit alsof er ooit brand was geweest. Het zou kunnen dat de vampierjagers een brand hadden veroorzaakt terwijl ze de vampiers doodden. Vuur was immers een van de weinige manieren om een vampier te verslaan. Ook al zei Maeryn dat ze dacht dat het niet belangrijk was, het kwam niet over alsof ze het niet belangrijk vond. Daarnaast wilde Louisa graag weten hoe Maeryn bij die ideeën was gekomen. "Waarom denk je dat er iemand in de strijd was die op jou leek? En hoe kom je bij die branden? Heeft iemand je ooit iets verteld?" vroeg ze. "Sorry, voel je niet aangevallen. Je vragen overrompelde me even." voegde ze er snel aan toe. Nu had Maeryn Louisa's nieuwsgierigheid gewekt in plaats van andersom.

Maeryns wenkbrauwen doken omlaag. Ze wilde niet graag over dingen vertellen die haar alleen aan gingen, maar was het niet zo dat ze haar mentor alles diende te vertellen? Ze haalde haar schouders op, het was niet belangrijk.
'Ik zal er niet omheen draaien. Ik heb soms visioenen van dingen die later gebeuren of die al gebeurd zijn, alleen dan way voor mijn tijd. Ik zag mezelf, of iemand die op mij leek. Ze had rood haar, en een litteken in haar hals.' Maeryn trok een lijn van haar sleutelbeen tot haar kaak.
'Ik stond voor de ruïnes, en ze brandden. En ik rook een of andere zoetige, vage geur,' voegde ze eraan toe. Ze wist niet of het relevant was, maar het maakte haar niets uit. Ze wilde Louisa alleen de waarheid vertellen, de hele waarheid. Ze hechtte niet veel waarde aan dit visioen -ze leek helemaal niet op de persoon in het visioen- maar vond het toch wel belangrijk om te vertellen. Ze liet zich achterover zakken in het gras.
'Til me op,
Lift me naar de sterren,
Hou me stevig vast,
Laat me niet overhellen.
Laat me niet vallen,
Maar help me omhoog,
Laat me hoger komen,
Hoger dan de regenboog,' zong ze zachtjes. Ze wind streek over haar haren als een hand en ze sloot haar ogen. Dat versje had ze ooit geleerd van haar moeder, toen die nog niet aan de drugs en foute mannen was. Haar tas met spullen had ze achtergelaten, en daarmee ook de drugs. Het zou wel lastig worden om af te kicken, maar daar kon ze wel tegen.
Ze keek over haar buik naar Louisa, die diep in gedachten leek. Ze liet haar hoofd weer achterover vallen en genoot van het langzaam zakkende duister, en ze voelde het in haar buik. Ze was geboren om een nachtwezen te zijn.
Ze kon niet wachten tot de tocht naar de Draak.

Het antwoord van Maeryn riep alleen maar meer vragen op bij Louisa. Ze wist één ding wel zeker: Maeryn was een bijzonder meisje met uitzonderlijke talenten en ze was blij dat ze haar gevonden had.
Ze had nog nooit, in geen enkele versie, iets over een roodharige vrouw met een lang litteken gehoord. Laat staan iets over een grote brand. De zoete geur kon ze misschien wel verklaren: als een vampier gedood wordt door middel van vuur, ontstaat er een zoetige geur. Zou die vrouw er voor gezorgd hebben dat de ruïnes zijn zoals ze zijn? Dat leek Louisa sterk. Hoe zou één vrouw op kunnen tegen een heel wat vampiers? Het waren toen nog niet echt krachtige vampiers maar ze zouden toch wel op hebben gekund tegen een menselijke vrouw? Tenzij ze nooit gevochten zouden hebben. Wat nou als die vrouw het kasteel in brand had gezet en dat de vampiers in de val zaten? Maar zouden ze dan het vuur niet al opgemerkt moeten hebben voordat het bij hen was? Het kasteel was groot geweest dus het leek haar onwaarschijnlijk dat de vampiers helemaal niets van een grote brand gemerkt hadden.
Haar gedachtegang werd onderbroken door een vogel die laag overvloog. "Wat voor soort visioenen heb je allemaal al gehad?" vroeg ze toen uit het niets. Wat nou als Maeryn meerdere visioenen had gehad over het vampierrijk? Dingen die hen konden helpen of dingen die de geschiedenis helderder kon maken.

Maeryn keek weer omhoog. Ze ondersteunde haar hoofd door haar elleboog in de grond te planten en haar blik bleef bij de lucht.
'Ik heb wel vaker visioenen gehad, jazeker. Niet altijd belangrijk, die later eigenlijk alleen terugkwamen als déja vu's. Zoals een onvoldoende voor een proefwerk, een smaak of een geluid.
En de visioenen waaraan ik nooit een touw heb kunnen vastknopen,' zei ze met een schaapachtige grijns. Ze had vaak dromen gehad over verlaten steden, moorden, geesten die haar achtervolgden... Noem het maar op. Maeryn had er nooit veel aandacht aan besteedt, omdat ze het afdeed als dromen, maar nu tussen de vampiers...
Er leek steeds meer terug te komen, en het leken geen onzinnige dromen meer. Meer visioenen van het verleden, en van de toekomst. Ze kon er met haar kleine hoofdje niet bij, maar ze had het gevoel dat het belangrijk zou zijn.
'Ik heb ooit gedroomd over een verlaten stad. Een stad waarvan de straten waren gevuld met stof, de huizen dichtgetimmerd en de auto's beschadigd. Er liep een persoon met een zwarte mantel, waarvoor de mensen zich verscholen. Een persoon die leek op jou,' mompelde ze. 'De mensen waren bang, en trokken zich terug voor de roodharige vrouw, omdat ze bang van haar waren. Maeryn keek op. Ze wilde niet verder praten. De rest van het visioen was vervuld van bloed en ellende.

Een verdrietige glimlach speelde om haar lippen. In het begin van haar vampierzijn, was Louisa inderdaad naar de stad gegaan waar ze geboren was. Dat was de stad die Maeryn in haar droom had gezien. Ze wilde toen wraak nemen op alle mensen die haar ooit pijn hadden gedaan. Ze had namelijk niet echt een luizenleven gehad als mens. Tot haar schrik waren toen ook de mensen van wie ze had gehouden ontzettend bang voor haar. Die had ze dus niet kunnen spreken. Upior, haar 'vader', had haar al gewaarschuwd en verteld dat ze beter geen contact kon zoeken met mensen die belangrijk voor haar waren geweest. Mensen waren niet te vertrouwen en wat als een van hen het vampierbestaan zou doorvertellen? Door het verdriet wat het haar gegeven had, had ze haast het hele dorp uitgeroeid. Die mensen van wie ze had gehouden, had ze laten vluchten. Die had ze niet willen bijten.
Nu ze terug dacht aan die tijd voelde ze weer een brok schaamte en pijn in haar maag. "Het spijt me dat je dat hebt moeten zien." zei ze zacht.
Ze vroeg zich wel af hoe Maeryn dat gezien zou kunnen hebben. Zou het al vast hebben gelegen dat Louisa Maeryn zou vinden? Dan moest ze wel heel belangrijk zijn. Ze moest dit alles aan Upior vertellen maar niet nu. Eerst wilde ze meer over Maeryn en haar krachten te weten komen. En ze moest nog besluiten hoe ze Maeryn wilde gaan trainen. Eigenlijk kon niets je echt goed voorbereiden op de tocht. Waar was ze aan begonnen?

Maeryn knikte begrijpend. Ze had wel vaker visioenen gehad over dit soort dingen, alleen dan met andere mensen -vampiers?- in de hoofdrol. Maar ze had nooit de vrouw gezien die zoveel op haar leek. Het visioen met haar voelde ook anders, nog niet stevig en vast, alsof het nog niet gebeurd was maar nog moest gebeuren. Maeryn leunde naar achteren en keek naar de langzaam oranje kleurende avondlucht. Haar hoofd was zonder gedachtes. Haar vingers beschreven kleine kringen in het gras en haar voet tikte op de maat van Rammstein-Du hast. Haar hoofd was gevuld van songteksten, sommige die nog niet eens uit waren maar gewoon door haar hoofd spookten. Het was alsof ze haar eigen ingebouwde stereo had. Ze kon elk moment van de dag het desgewenste liedje tevoorschijn halen, en ze had een zeer prettige stem om te zingen. Ze ging door de muziek heen en vond een lied met een vrouw die zeer hoog zong. Ze had het lied echter nog nooit gehoord, en concentreerde zich op de tonen. Het was Latijn, dat wist ze zeker, maar ze kende het niet. Het schoot haar eigenlijk zomaar te binnen. Dat had ze nooit gehad, maar haar hersenen wilden zich er niet over breken. Het ritme van haar voet veranderde en haar vingers lagen stil.
Odi et amo, dolorem sentio
Timeo amorem, cur excrucior?
Fortasse requiris, sed nescio
Lacrimae me obruent, odi amor.
Zonder het door te hebben mompelde ze het zachtjes voor zich uit, met de perfecte toonhoogtes. Het leek alsof ze het al eeuwen kende, alsof het al eeuwen bestond. Ze slikte bij het laatste woord. Haar hersenen draaiden nu op volle toeren en ze zag allemaal fragmenten van haar visioenen, als een beeld waar een epileptisch persoon een aanval van zou krijgen. Ze sloot haar ogen, maar dat hielp niets. Aan het einde van de reeks fragmenten zag ze de vrouw uit haar eerdere visioen.
Ze zag zichzelf.
Ze hapte naar adem.

"Wat is er?" vroeg ze geschrokken. Weer vroeg ze zich af waar ze in beland was. Ze wist bijna zeker dat Maeryn weer iets zag maar het was maar de vraag wat. "Wat zag je?". Ze besefte dat ze niet lang moest wachten met aan de bel trekken. Upior zou hen misschien kunnen helpen. Aan de andere kant, zou hij een mens vertrouwen? Die kans was erg klein aangezien hij haar al vaak had verteld wat voor een hekel hij aan mensen had. En eerlijk gezegd snapte ze dat wel. Ze had zelf ook niet veel met mensen. Maar deze keer was het anders! Hij moest begrijpen dat dit meisje hen kon helpen en dat als ze niet goed opgeleid werd, ze misschien juist gevaarlijk kon zijn. En niet alleen voor de vampiers, maar ook voor zichzelf. Ze wist nu al heel wat van vampiers en Louisa had het idee dat Maeryn graag vampier wilde zijn. Als ze niet geaccepteerd zou worden, zou dat heel wat problemen op kunnen leveren.

Maeryn stond op en borstelde de vuiltjes van haar broek af. Ze haalde een hand door haar pluizige haar en probeerde alles op een rijtje te krijgen.
Vanochtend had ze nog de intentie weg te lopen en een nieuw begin te maken, wat haar ook aardig gelukt was. Maar ze was nog geen vampier. Ze had echter niet het idee dat ze bang hoefde te zijn voor Louisa of andere vampiers; haar visioenen joegen hun de stuipen op het lijf. Ze wist dat de enige manier om van die verrekte beelden af te komen het vampiersschap was, maar Louisa leek niet overtuigd om haar dat ook linea recta te geven. Ze drukte de muis van haar rechterhand tegen haar slaap. Ze voelde het vertrouwde bonken van haar stromende bloed en kalmeerde een beetje.
'Ik zou graag met jullie leider willen spreken,' mompelde ze. Haar stem was ijzingwekkend emotieloos, wat ze niet gewend was van de stem die zomaar een octaaf omhoog schoot als het haar zo uitkwam. Ze keek Louisa doordringend aan en bedelde in gedachten dat ze haar ook echt naar de leider zou brengen. Anders...
Misschien vond Louisa Maeryn gevaarlijk en zou ze nog geen stap verder kunnen zetten. Ze had immers gezien wat de vrouw voor haar met een heel dorp had gedaan. Zou een paarsharig meisje haar tegenhouden? Maeryn moest de gok maar wagen.
'Ik zag dingen die waarschijnlijk van toepassing zijn op de toekomst. Ik zou dit graag met jullie leider willen delen,' sprak ze afgemeten. Haar ogen waren hard, maar vanbinnen brandde een laag vuurtje. Dit was een wereld van onzekerheid, een nieuwe wereld waarin ze niet wist hoe ze zich staande moest houden.

"Je zult het met mij moeten doen." antwoordde ze. Nu naar Upior gaan leek haar geen goed idee. Ze snapte niet waarom Maeryn dacht dat ze zomaar naar Upior kon stappen. Ze begreep toch ook wel dat hij niet op een mens te wachten zat? Hoe belangrijk haar visioenen ook mochten zijn. Voordat hij ook maar wist dat haar visioenen belangrijk waren, zou hij haar al weggestuurd hebben. Dan zou ze niet geaccepteerd worden in het rijk. Ze snapte toch wel dat dat niet werken zou?
Louisa was ondertussen ook opgestaan. Haar jurk wapperde zachtjes in de wind net als haar haar. Het gaf haar een mysterieus uiterlijk. Ze ontweek Maeryns blik niet aangezien ze niet onder wilde doen voor een mens. Want dat was wat Maeryn uiteindelijk was: een mens. En ze zou een mens blijven totdat de Draak haar had geaccepteerd.

'Dan zal ik moeten wachten,' sprak Maeryn afgemeten.
Niet om dwars te liggen, niet om brutaal te zijn maar gewoon omdat haar ingewanden zeiden dat ze dit beter niet met onbevoegden kon delen. Ze zou de leider van de vampiers graag vertellen wat ze zag, maar ook onder vier ogen. Ze kón dit niet met iemand anders delen, haar intuïtie zei dat ze dat niet moest doen. En als ze ergens altijd naar had geluisterd en als er iets was dat haar altijd uit alle penarie had geholpen was dat haar intuïtie. Ze knikte naar Louisa en wist dat dit gesprek voor haar nu afgesloten was. Ze wilde er niets meer over loslaten tegenover Louisa.
Maar welke andere onderwerpen hadden ze om over te praten?
Ze liet haar vingers knakken en keek over de ruïnes heen naar de lucht die langzaamaan in de nacht begon te veranderen. Ze kon niet meer terug, maar ze had ook weinig geduld. Ze hoopte dat Louisa dat zou kunnen begrijpen als een mentor.
'Wat houd de training -en daarna de tocht naar de Draak- eigenlijk in?' vroeg ze dus maar.

Louisa begreep dat ze over het visioen verder niets te horen zou krijgen dus liet ze het maar rusten. "Je zult vanzelfsprekend een topconditie moeten hebben. Verder is elke tocht anders. Er gebeuren andere dingen en misschien is het pad zelfs anders." ze dacht aan de keren dat ze zelf gegaan was. Elke keer weer was ze bloednerveus geweest. Het bleef een test en Louisa hield er niet zo van om zich te moeten bewijzen. "De tocht zal zwaar zijn. Meer kan ik niet zeggen omdat dat het enige is wat ik van jouw tocht weet. Zoals ik al zei: elke tocht is anders."
Ze wilde Maeryn graag de ruïnes van binnen laten zien maar ze wist niet of Maeryn dat wel wilde. Ze konden die visioenen niet lang negeren. Toch hoopte ze dat Maeryn het heel even kon laten. Dat ze Louisa heel even de tijd gunde om na te denken. Dit had ze immers nog nooit eerder meegemaakt.
Ze had ook nog nooit een training voorbereid. Ze was natuurlijk nog niet vergeten wat haar vader haar geleerd had. Rennen door het bos, achtervolgd worden door vampiers, camouflage, enzovoorts. Eigenlijk een soort kamperen maar dan met de kans dat je snel je einde zou vinden. Een glimlachje speelde om Louisa's lippen: kamperen.
"Ga je mee?"

~~
Sorry, dit is niks..

Maeryn knikte van ja. Ze was best nieuwsgierig naar de tocht die zij moest gaan afleggen. Ze had nog steeds geen flauw idee wat dit zou inhouden, maar ze verheugde zich erop om zich te bewijzen. Toen ze een klein trappetje opliep -dat leidde naar de binnenplaats van de ruïnes- brokkelde de eerste trede onder haar voeten weg. Bliksemsnel greep ze om zich heen, omdat ze geen flauw benul had waaraan ze zich kon vasthouden. Haar hand raakte een uitstekende steen en ze klemde zich eraan vast. Haar rechtervoet had niets meer dan lucht onder zich maar haar linkervoet had nog steeds steun aan de stenen die werden vastgehouden door klimop.
Ze liep snel het trappetje op en haalde adem toen ze bovenaan stond. Ze had wel vaker haar enkel verzwikt, maar nu had ze er even geen zin in om zwak te lijken. Ze keek over de binnenplaats uit, iets wat Louisa blijkbaar haar 'thuis' noemde. Oké, Maeryn had ook op veel plaatsen geslapen, en sommige plekken kon ze ook wel thuis noemen, maar dit was daar absoluut geen van! De binnenplaats was vervallen en het enige dat het bij elkaar hield was de klimop. Een beeld waarvan het gezicht niet meer zichtbaar was stond op de binnenplaats, en aan de houding ervan kon Maeryn zien dat het een belangrijk persoon was geweest. De stenen waren aangetast door zure regen en de tijd, maar niet door vuur, hetgeen waarop Maeryn had gehoopt. Het zou haar visioen verklaard hebben en niets te over hebben gelaten aan haar fantasie. Ze schudde haar haren naar achteren en stapte naar het beeld toe. Ze bekeek het fronsend, maar ze kon geen kenmerken herkennen. Nu had ze ook geen verhelderende flits uit het verleden, wat haar geruststelde.
Het vervallen kasteel gaf geen knusse, gezellige indruk, maar Maeryn had het gevoel dat vampiers dat niet erg vonden. Als leerlinge zou ze daar dus ook aan moeten wennen.
'Waar slapen we vannacht?' vroeg ze aan Lousia terwijl ze zich van het beeld af draaide.

Het was Louisa niet opgevallen dat Maeryn bijna viel. Ze had haar niet eens gewaarschuwd voor de afbrokkelende stenen. Ze had er eigenlijk ook helemaal niet meer aan gedacht, zo gewend was ze het. In de tijd dat ze hier al rondliep , en dat was al wel een tijdje, had ze alles al wel zo'n beetje gezien smaadde overal al wel aan gewend geraakt. Natuurlijk bleven er altijd mysteries en details waar ze niet op zou letten. De wereld zat immers vol met verrassingen en ze verwachtte niet dat dat ooit zou veranderen. Daar was ze ook blij om. Want wat was erbij leuk aan een wereld waarin niets te ontdekken viel? Dat leek Louisa maar een saaie wereld.
Ze keek naar het beeld in het midden van de binnenplaats. Echt een mooi beeld vond ze het niet. De beeldhouwer had niet echt rekening gehouden met de anatomie van het menselijk lichaam. Toch hoorde het wel echt bij de ruïnes. De binnenplaats zonder dit beeld zou kaal aanvoelen, te kaal. Ze haalde even haar hand door haar haar. Dat was eengewoonte waar ze zich aan irriteerde maar op de een of andere manier bleef ze er mee doorgaan.
"Ik slaap vanavond nergens maar jij kunt wel slapen in mijn appartement in het centrum." antwoordde ze. Ondanks dat ze zich veel meer thuis voelde hier, had ze ton een appartementje in het centrum van de vampieren. Zo had ze een plek om haar spullen op te bergen. Die kon ze namelijk niet allemaal hier kwijt en nu kwam het goed uit dat Maeryn een slaapplek had. Zelf zou ze niet gaan slapen. Dat had ze niet nodig. Toen ze net een vampier was, had ze het geweldig gevonden. Al die extra tijd! Nu was het gewoon. Terwijl Maeryn zou gaan slapen, zou zij misschien wel even gaan jagen en als ze dat niet zou doen, zou ze wel iets anders vinden. Er was 's nachts altijd wel iets te doen.