Wat te doen....

Ik keek om me heen. Bijna alles zag er nog precies het zelfde uit als tien minuten geleden. De wolven rechts van me waren nog steeds een gat aan het graven, gewoon voor het plezier. De wolven recht voor me voerde een schijngevecht. De eerste drie minuten had ik hen scherp in de gaten gehouden, omdat ik eigenlijk mee wilde doen, maar de hoop dat ze me zagen en me wenkte was voorbij gevlogen en ik had mijn aandacht verplaatst. Het was ongepast om je zomaar te bemoeien met een spel van andere. Ik was het zat om doelloos te blijven zitten. Ik wierp nog een laatste blik op de wolven links van me die omhoog een boom in keken en vond het toen wel mooi geweest. Ik stond op en draaide me om. Misschien kon ik even gaan jagen. Ik vroeg me af of ik eerst toestemming moest gaan vragen of niet. Ik wierp een paar blikken om me heen, maar zag zo snel de leider niet. Ik haalde grijnzend mijn schouders op en verliet het camp. [i]

Eenmaal in het kamp aangekomen zag ik Tristen net vertrekken. 'Wat ga je doen?' Vroeg ik hem in mijn gedachten. 'Ik heb wat eten meegenomen. Help je me? Dan hoef jij niet meer te jagen.' Vroeg ik verder. Zonder op antwoord te wachten liep ik verder. Ik zag vanzelf wel of hij achter me aankwam.
Ik liep richting een vuurtje waarbij een voedselsteen lag. Ik legde daar de konijnen neer en keek even achterom om te kijken of Tristen me was gevolgt of niet. Daarna richtte ik mijn aandacht weer op de konijnen. Ik pakte een mesje wat daar altijd standaard lag als je ging koken, en ik sneed de vacht van de konijnen er zorgvuldig af. Daarna haalde ik alles wat niet eetbaar was eruit en stak ik het eerste konijn op een stok. Vervolgens legde ik hem tussen twee Y-vormige stokken neer en liet ik hem zo boven het vuur hangen. Hetzelfde gebeurde met de rest van de konijnen.

Ik hoorde een stem en verstond iets over eten. Ik volgde haar, want nu kon ik eindelijk iets doen en niet alleen zitten en kijken naar de andere. Ik veranderde in mens en haalde een steen bij een boom vandaan. Ik legde de steen op een stuk van het vuur zodat hij warm zou worden en pakte een paar stukjes ingewanden die ik op de steen neerlegde. Ik ging zitten en trok mijn knieën op, terwijl ik naar het eten keek dat werd klaargemaakt.

Toen ik vond dat de konijnen goed klaar waren pakte ik ze van de stok af. Ik gaf er ook 1 aan Tristan en het 3e konijn was voor een gelukhebber. Tenzij wij meer wouden. Ik at het konijn gulzig op en was tevreden over mijn kookkunsten. Toen ik klaar was waste ik mijn handen bij het meertje waar we aanlagen. Vervolgens liep ik weer terug naar Tristen. 'Hoe vond je het eten?' Vroeg ik aan hem. 'Oh en ik ga zo een eindje varen over het meertje. Zin om mee te gaan?' Vroeg ik er achteraan.

Ik draaide een paar ingewanden die op de steen lagen om en pakte toen een konijn. Ik werkte het vlees snel naar binnen en had de laatste hap nog in mijn mond toen zij haar handen stond te wassen. Ik ging me niet haasten, maar toen ze wat vroeg moest ik toch wel antwoord geven en dat klonk vast niet verstaanbaar als ik het nu deed met mijn volle mond. Ik begon sneller te kauwen, want ik was bang dat ze anders al weg was en ik wilde best mee over het meertje. Ik slikte het vlees weg en glimlachte even, voordat ik begon met praten. 'Ik denk dat ik liever zwem,' zei ik toen ik opstond. Ik veranderde in wolf en liep naar de kant. Als ik wolf was en al in het water zat liep ik ook niet meer de kans om in het water geduwd te worden.

'Oke, goed. Zwem je dan mee?' Vroeg ik. Ik liep richting een kano en pakte hem beet. Vervolgens trok ik hem langzaam het water in. Uiteindelijk lag de bood half in het water. Ik pakte de roeispanen en liep weer terug naar de boot. Dit keer duwde ik de hele boot het water in. Ik ging er voor staan en liep een stukje het lekkere water in. Het was lekker fris en ik bewoog mijn tenen door de zachte zandbodem. Ik glimlachte even maar liep toen naar de boot en stapte erin. Ik duwde me iets van de kant af met de roeispaan. Ik keek even naar Tristen en wachtte af.

MELDING:

Als jullie bij de Shapeshifters horen, moeten jullie je aanmelden bij de moderator. Stuur Raven een berichtje, en zij zal jullie bij de pack opnemen

Ik wachtte tot Kaila in de boot zat en rende toen het water in. Ik hield niet van sloom gedoe. Ik vond het fijner om gewoon in één keer het water in te wennen, dan maar even kou leiden. Mijn poten raakte de zandbodem, zakte een stukje weg, maar voordat ik vast zat, had ik mezelf al weer omhoog getrokken en rende ik verder. Het water spatte hoog op. De koude druppels landde op mijn snuit. Ik snoof en schudde met mijn kop, maar naarmate ik dieper het water in rende en steeds minder grip op de bodem kreeg, werd mijn kop weer nat. Kleine golfjes sloegen tegen mijn kop. Ik schudde nog eens met mijn kop en besefte toen dat het allemaal geen zin had. Ik stopte met trappelen waardoor ik een tiental centimeters zonk. Ik wachtte tot het water zich boven me weer sloot en tussen de haren van mijn vacht kwam te zitten, toen pas zwom ik met een paar krachtige slagen van mijn poten weer omhoog. Zodra ik de lucht tegen mijn neus voelde snoof ik die naar binnen, de extra lucht zorgde er voor dat ik sneller aan het oppervlak kwam. Ik zwom weer naar de kant, daar kon ik staan en daar stond de boot ook nog in het water. Ik waadde door het water er naar toe en keek Kaila grijnzend aan. 'Tuurlijk zwem ik mee, maar waar gaan we dan heen?' vroeg ik. Het antwoord interesseerde me eigenlijk niet zo, maar nu ik hier toch stond kon ik het net zo goed vragen.

Ik keek toe hoe Tristen het water in sprong en hoe hij toen kopje onder ging. Ik dacht even dat hij niet meer bovenkwam tot ik zijn neus boven het water uit zag steken. Ik schoot in de lach van het grappige gezicht en wachte tot Tristen voor me stond. 'Ik wil graag richting de misty flakes maar niet er heen hoor. Alleen in de buurt.' Zei ik dat laatste er snel achteraan terwijl ik in mijn kano stapte waar ik toen weer was uitgestapt. Ik roeide wat heen en weer en ging langzaam een beetje vooruit om op Tristen te wachten. Ik keek achterom even naar hem en keek toen weer vooruit. Ik keek mijn ogen uit van de prachtige natuur. Overal zag je het groen. Ik zag een kudde herten aan de waterkant van het meer staan grazen. Ook zag ik het mannetje met zijn grote gewei. Ik keek weer voor me naar het water dat rustig op en neer dobberde. Het zag er allemaal rustgevend uit. Ik sloot mijn ogen en concentreerde me op de geluiden van de natuur. Je hoorde allerlei verschillende vogels maar je hoorde ook een watervalletje. Ik deed mijn ogen weer open en het leek net alsof je in een droom zat. 'Is het niet mooi?' Vroeg ik aan Tristen terwijl ik vol bewondering naar de natuur keek.

Ik zwom door het water. Het sloeg met golfjes over mijn rug heen. Mijn vacht was drijfnat en de delen die boven water kwamen plakte aan me vast. Onderwater zweefde het als een waaier om me heen, dat was vooral te zien bij mijn staart, bij de rest niet echt. Ik zwom een beetje achteraan en af en toe naast de kano. Vergeleken met de omgeving maakte ik veel herrie. Stil zwemmen was niet mijn kwaliteit, vooral niet als ik een kano probeerde bij te houden. Ik moest toch wel glimlachen om mijn eigen gestuntel. Kaila's kano gleed heel makkelijk door het water, vrijwel geruisloos, met maar één of twee slagen van een pendel en ik was constant aan het trappelen met mijn poten, om mijn eigen kop en de rest maar bij het oppervlak te houden en niet naar de bodem te zinken, daarbij produceerde ik ook nog eens een hele hoop lawaai. Ik snoof even en duwde mijn gedachten toen weg. Ik kon er niets aan doen, geen lawaai maken tijdens zwemmen was vrijwel onmogelijk of ik moest ineens heel sloom gaan, maar dan kon ik net zo goed meteen omkeren. Ik was hier meer voor Kaila dan voor mezelf. Ineens stootte ik mijn poot tegen een scherpe steen, met een ruk trok ik hem omhoog, maar daardoor schaafde hij juist nog meer langs de steen. Ik probeerde te zien hoe het met mijn poot was, maar daardoor vergat ik voor me te kijken en stootte ik één fan mijn voorpoten. Zacht tegen mezelf grommend richtte ik al mijn aandacht weer op de rivier waar we inzwommen. Ik moest voorkomen dat ik nog een keer tegen een steen zwom. Mijn achterpoot stak. Gelukkig was er niet zo veel met mijn voorpoot aan de hand. Op dit stuk van de rivier was het een heel stuk ondieper geworden. Overal lagen stenen, ze staken niet boven het water uit, maar ze waren wel hoog genoeg om mij in de weg te zitten. Ik ging iets verder bij de kano vandaan, zodat ik goed om me heen kon kijken en vervolgde, nu toch iets langzamer, mijn tocht.

Toen ik geen antwoord hoorde keek ik achterom wat er gebeurde. Tristen was niet echt goed bezig en ik geek grinnikend toe hoe hij ruziede met de stenen op de bodem. Ik besloot maar niks erover te zeggen, bang voor een slecht humeur. Ik roeide zachtjes door en liet de peddels vloeiend over het water glijden. Ik stopte met roeien en legde de roeispanen in de kano. Daarna liet ik mijn voet voorzichtig in het water glijden. Het water was lekker lauw en ik besloot er in te gaan staan aangezien het niet zo diep was voor mijn idee. Tenminste, na wat Tristen had meegemaakt. Ik moest weer grinniken bij het idee en ik liep verder het water in. Ik had zin om op het water te gaan liggen en weg te drijven. Niet dat ik dat deed, maar het leek me nu zo een fijn gevoel. Ik merkte dat we al flink dichtbij de misty lake kwamen en ik stapte weer de kano in. Het gaf me op deze plek geen fijn gevoel. Ik draaide de kano om weer terug naar het kamp. 'Kom Tristen.' Riep ik hem, en ik roeide met een paar flinke slagen terug naar het kamp.

Kom Tristen! Ik was geen slaaf en ik vond het hier juist leuk. Misschien kon ik de omgeving even verkennen en dan melden bij de alfa wat ik had gezien, aangezien hier niet zo vaak andere wolven kwamen. Ik wierp even een blik over mijn schouder en klauterde toen door over de stenen, sommige waren gemeen glad, waardoor ik uitgleed en op een paar andere stenen viel. Zacht grommend kwam ik dan overeind. Ik probeerde houvast te zoeken en vooral de platte stenen, daar gleed ik minder snel over uit. Ik moest bij de kant zien te komen dan kon ik me sneller verplaatsen. Ik zuchtte toen ik weer eens uitgleed en dit keer ook nog een hap water binnekreeg omdat het nogal diep was. Ik spuugde het water weer uit toen ik boven was en keek naar dekant, daar moest ik heen. Ik werkte me over de stenen, haalde sommige voetkussentjes open maar uiteindelijk was ik bij de overkant. Ik liep de met kiezels bedekte oever op. Het aantal kiezels nam af en op een gegeven moment stond ik op een zompige bodem bestaande uit klei. 'Nog niet,' riep ik naar Kaila. Ik snoof de lucht op. Ik rook vooral waterplanten en planten die aan het verteren waren. Ik rook bomen, water en gras, vogels en kleine dieren. Het was hier rustig, eindelijk echt rustig.

Ik wachtte maar geduldig tot Tristen weer aan wall stond. Als ik ging doorroeien was dat ook flauw. Samen uit, samen thuis was het toch? Voor mijn idee ging het nog lang duren en ik had het niet zo met deze plek. Ik bedacht om alvast terug te gaan maar even wachten kon geen kwaad. Ik roeide naar de kant en besloot dan ook maar even rond te snuffelen van wat hier allemaal was. Ik stapte de kano uit en bond hem vast. Daarna veranderde ik mezelf in een wolf en snuffelde ik wat rond. Het viel me op hoe sterk de geur hier was.Sterker dan normaal. Ik keek vragend naar Tristen maar keek toen weer rond. Het viel me op dat er veel leven was hier. En het was ook best rustig. Ik wist niet dat als we rapport uit wouden brengen we dan moesten zeggen. Het was er verder gewoon best normaal behalve die geur dan. Voor de zekerheid keek ik ook naar alle normale dingen die je wel eens tegenkwam. Zoals het gras. Het gras was gewoon normaal maar alleen een beetje zacht. Ook zater er een paar kuilen in. Je kon in iedergeval moeilijk rennen zonder dat je viel of wegzakte. Ik zette het onderzoek, om het zo te noemen, door en liep naar een boom toe. Het schors was best hard. Ik trok aan een los stukje ervan en keek of er iets van sap in de boom zat. Het enige wat ik zag waren een paar insecten maar geen goed sap ofzo. Ik liep weer verder. Nu liep ik naar een steen toe en tilde hem langzaam op. Vervolgens verschoof ik hem en keek ik op de plek waar de steen zonet nog stond. Er zaten ook daar veel insecten onder. Sommige eetbaar, andere niet. Maarja wie ging er nou insecten eten. Misschien als je ze roosterde maar toch. Ik verschoof de steen weer terug en ik vond dat dit wel genoeg was. Ik veranderde in mens. 'Jij nog iets gevonden?' Vroeg ik aan Tristen terwijl ik terug liep naar de kano en die vervolgens losmaakte.

Ik bleef nog staan. Mijn ogen zagen niet veel meer dan bomen, water, mist en nog meer water. Mijn oren daarentegen hoorden veel meer. Naast het water dat zachtjes tegen de bomen aanklotsten, hoorde ik overal insecten. Ergens in de dichte deken van mist hoorde ik vogels en andere dieren. Geen grote, vooral kleine. Ik wilde de mist wel in, maar dat leek me nu geen goed idee. Kaila wilde graag weer weg hier en als ik verdwaalde dan waren we mooi de klos. Zij, omdat ze me had laten gaan en ik omdat ik gewoonweg door was gelopen. Ik snoof de lucht op, maar de geur van dode planten en water was te overheersend om andere dingen te kunnen ruiken. Niemand wist precies wat hier in deze wereld van mist was, niemand wist welke dieren hier precies woonde, al waren het vast niet geheel onbekende beesten. Ik draaide me langzaam om, daarbij voelde ik de schrammen in mijn poten gemeen steken. Ik negeerde ze. Het had geen zin om er om te gaan janken. Ik kom zond ik naar haar. Ik waadde door het water heen. Ik had geen zin om weer over de stenen te klauteren, ik zou wel naar dieper gelegen water gaan als de stenen niet meer zo hoog waren. Ik keek naar de visjes die eerst in het ondiepe water waren gaan zwemmen om op te warmen in de zon, maar nu weg schoten, omdat ik eraan kwam. Ik tilde mijn poten niet helemaal op uit het water, zodat ik minder geluid maakte. Het water zelf was wel erg koud, dus wilde ik er liever helemaal in zitten dan half, maar ik moest het nog even volhouden, tot na de stenen. Ik zag al waar ze op hielden en dat was op zich best vreemd, want meestal werd het geleidelijk aan minder. Nu leek het wel alsof er stenen waren neergegooid om er voor te zorgen dat we de Misty Lakes niet zo makkelijk binnen konden komen. Ik schudde met mijn kop om mijn gedachten stop te zetten voordat het overging in gepeins, want daar had ik helemaal geen zin in.

sorry voor dubbelpost, maar ik moest eigenlijk wel

Ik zuchtte en keerde de Lakes mijn rug toe en zwom door het water. Ik zoog mijn longen voel en gleed soepel door het water. Het kon me even niet schelen of Kaila me volgde of niet. Ik trappelde door, tot ik uiteindelijk weer terug was bij het kamp. Ik klom op de kant en schudde me uit. De waterdruppels spetterde in het rond. Ik blies het water ut mijn neus en wreef met mijn snuit langs mijn voorpoten. Opnieuw schudde ik me uit en liep toen het kamp in. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik kon mijn broertje zoeken, maar wat ik dan kon doen wist ik niet, dus ik bleef gewoon zitten. Ik kon Raven zoeken, aangezien ik nog niet helemaal was opgenomen in de roedel, ik wilde er bij horen, maar het nadeel daarvan was wel dat ik moest gehoorzamen en alles doen wat hij wilde. Straks deed hij dingen die ik niet wilde en dan moest ik toch gehoorzamen en hem helpen. Ik ging liggen en legde mijn kop op mijn poten. Ik vroeg me af wanneer de trainingen waren.

Het viel me op dat Tristen niet antwoordde. Ik liet het maar zo en volgde hem zodra hij het water in dook. Ik vaarde weer terug richting het kamp. Eenmaal aangekomen zette ik de kano weer vast en liep Tristen een stukje achterna. Ik hield wel afstand doordat Tristen zich uitschudde, ik had geen zin in die spetters. Ik bedacht me om rapport uit te brengen aan Raven. Misschien dat hij er dan een patrouille uit kan zetten om het te onderzoeken. Ik keek even naar Tristen terwijl hij in gedachten zat. Ik nam hem liever mee naar Raven want ik had het er niet zo op in mijn eentje te zijn. 'Tristen..' Begon ik mijn zin. 'Ga je mee naar Raven om rapport uit te brengen?' Vroeg ik hem.