More than a human.

Met: Maeryn.
Tijd: het begint te schemeren
Onderwerp: ontmoeting tussen Louisa en Maeryn.

Normaal gesproken ging Louisa naar het centrum van de vampieren maar vandaag wilde ze liever hier heen. Waarom ze vandaag liever hier heen ging, wist ze niet. Ze had een soort voorgevoel dat ze vandaag hier heen moest komen. Ze had zo'n voorgevoel wel vaker de laatste tijd en ze was niet de enige. Wel meer vampiers waarmee ze gesproken had, hadden voorgevoelens.
Iedereen dacht dat de elfen en de shapeshifters een verbond aan zouden gaan. Iets wat de vampieren niet konden gebruiken. Veel van haar soortgenoten hadden haar dan al vaak verteld dat het belangrijk was om hun groep sterker te maken en te gaan rekruteren. Dat leek Louisa alleen nogal oneerbiedig tegenover de draken. Ze wilde niet zomaar iedereen meenemen naar de vulkaan zodat er meer vampiers kwamen. Je moest het waard zijn om daar naartoe te gaan. Daarnaast zou het niet eens lukken om in een korte tijd de groep groter te maken. De draak gaf immers niet zomaar zijn tanden weg en dat was maar goed ook. Het was waarschijnlijk ook niet eens slim. Hoe eerder de vampiers zouden rekruteren, hoe eerder het verbond er tussen de elfen en de shapeshifters zou zijn. Louisa dacht daarom dat het slimmer was om af te wachten. Dit had alleen weinig te maken met haar voorgevoel hierheen te komen. Ze besloot om het maar los te laten omdat ze met piekeren niet veel verder kwam.
Vrijwel geluidloos bewoog ze door de straten. Het enige geluid kwam van de gespen van haar laarzen. Ze kwam hier niet vaak maar als ze hier kwam, merkte ze altijd meteen op hoe druk de mensen wel niet waren. Altijd bezig met 'belangrijke' zaken. Een glimlach speelde rond haar lippen. Ze vond het maar onzin, hoe druk de mensen wel niet waren. Toch vond ze het wel leuk om naar de mensen te kijken. Op de een of andere manier waren ze erg interessant. Ze ging dus maar op een bankje zitten in het parkje en keek naar de mensen die langs kwamen. Ze waren allemaal anders en toch allemaal precies hetzelfde. Dan word haar blik naar een meisje aan de andere kant van het park getrokken. Haar haar zo paars als lavendel en haar huid zo bleek als die van Louisa zelf. Was dit meisje waarom ze het voorgevoel gehad had? Wilde ze door dit meisje graag naar de stad van de mensen?

Maeryn had een hekel aan de drukte van de stad. Ze kon er gewoon niet mee leven. Maar ook niet zonder.
Ergens hield ze wel van de mensenwereld, maar het was gewoon niet speciaal genoeg voor haar. Alle dagen regen zich aaneen zonder echt speciale, drastische veranderingen. Alleen haar haar liet zien dat ze niet was als andere persoontjes. Het kon haar ook duidelijk geen bal schelen wat mensen van haar dachten. Ze wist zelf wie ze was.
Ze liet haar schooltas naast zich op de grond zakken en keek voor zich uit zonder echt iets te zien. De tas naast haar was gevuld met eten, niet met boeken. Ergens verstopt zaten nog pakjes wiet en in het zijvak zaten vloeitjes en filters. Voor als ze het echt nodig had.
Het voelde helemaal niet als weglopen. Ze wist dat ze niet ver zou komen buiten de stad, want dat was het enige dat ze kende. In de wildernis zou een meisje van haar leeftijd ook niet overleven, zeker omdat ze wist dat daar geen snackbars waren. Ze leunde achterover tegen het bankje, en voelde totaal geen spijt voor wat ze had gedaan. Ze had haar leven slechts ingeruild voor een beter leven, wat was daar erg aan? Ze vond het heerlijk om vrij te zijn, om niet aan wetten et cetera verbonden te zijn. Ze wilde vrij zijn.
Haar moeder zou haar niet missen, en die stiefloser ook niet. Vrienden had ze niet, alleen maar dealers die drugs van haar wilden. Ze keek naar de hemel die geen wolkje vertoonde. Het was oranje aan het kleuren, een teken dat de dag bijna ten einde liep. Ze glimlachte en gaapte.
Ze had vaker in het park geslapen als ze door haar stiefloser het huis uit was gezet. Heel erg kon ze dat niet vinden, want dat betekende dat ze een nacht niet bang hoefde te zijn voor 'diensten' waarvan haar stiefvader vond dat ze nodig waren om verleend te worden.
Nee, het was prima zo. Verstand op nul, blik op oneindig.

Louisa's blik bleef gefocust op het meisje aan de overkant van het park. Iets in het meisje intrigeerde haar. Ze twijfelde even of ze er wel naar toe moest gaan maar besloot toen om het maar wel te doen. Ze stond op en liep naar de fontein in het midden van het park en ging op de rand zitten. Daar bleef ze zitten, starend naar het meisje.
Oogcontact maken vond ze een goed begin. Ze kon via oogcontact al veel te weten komen. Aan de andere kant kon het misschien als raar worden opgevat als ze zomaar wat begon te staren. Weer aan de andere kant zou ze als ze bijzonder was, getrokken worden door de energie die een vampier kon uitstralen. Louisa glimlachte even om haar gedachten. Het klonk allemaal heel zweverig en eigenlijk had ze daar een hekel aan. Ze stond liever met beide benen stevig op de grond zonder al te veel poespas. Ze had ook een hekel aan wezens die zich anders voor deden dan dat ze eigenlijk waren. Wat had dat voor zin? Je kon alleen maar door de mand vallen en het was ook nog eens een hoop werk. Nee, je kon maar beter gewoon jezelf zijn. Dat deed dit paarsharige meisje ook en dat kon Louisa wel respecteren. De mensen zagen er vaak hetzelfde uit. Gekleed naar de mode en handelend naar de mode en ook al had ze het meisje nog niet zien handelen, ze had zo'n vermoeden dat het meisje dat niet deed. Eerder precies tegenovergesteld. Ook dat kon ze wel respecteren. Hoe langer ze erover nadacht, hoe liever ze het meisje wilde ontmoeten. Ze hoopte dat het meisje Louisa snel zou opmerken. Dan zou ze zeker weten hoe de vork in de steel zat. Heel even twijfelde ze aan zichzelf. Waarom ging ze er niet op af? Waarom sprak ze het meisje niet meteen aan? Normaal gesproken ging ze veel liever voor de directe aanpak. Wat hield haar nu tegen? Antwoorden op de vragen had Louisa niet maar ze had wel duidelijk het gevoel dat dit een betere aanpak was. Weer een andere vraag sprong op in haar hoofd: waarom had ze zulke duidelijke gevoelens over hoe ze moest handelen in deze situatie? Nu begon ze nog meer aan zichzelf te twijfelen. Toen dacht ze aan wat een vriend ooit tegen haar had gezegd: Wees niet onzeker. Dat zal je uiteindelijk breken. Ze besloot om de raad op te volgen en niet onzeker te zijn. Wat had ze immers te verliezen?

Ze zag een aantal oude bekenden rondlopen, waarvan ze het gezicht nog wel herkende. Ze deed de moeite niet er een naam aan te koppelen. Ze kende onderhand al zoveel personen. Dit waren brave schoolmeisjes, die mompelend langs haar heen liepen, tot een eindelijk de moed had wat tegen haar te zeggen. Maeryn negeerde hun gespot wijselijk, omdat ze het gewend was. Ze had nooit echte vrienden gehad, alleen mensen die geïnteresseerd waren in haar persoontje, en haar meteen weer lieten vallen als de interesses over waren. Ze keek het park rond of andere mensen bekenden van haar waren, maar ze zag niemand. Naast haar werd de fontein uitgezet, en ze keek opzij. Nu was het slechts een bak water, door wat lampjes onderwater verlicht zodat je alle rommel en de geldstukjes kon zien. Toeristen gooiden hun geld overal in.
Toen ze opkeek zag ze een vrouw. Hoewel vrouw te oud voor haar klonk. Ze kon niet veel ouder zijn dan Maeryn, maar ze was altijd al slecht geweest in het schatten van leeftijden. Het meisje viel op door haar haarkleur, net als Maeryn.
Maeryn had echter het idee dat het haar van de vrouw voor haar niet geverfd was.
Ongegeneerd bleef de vrouw Maeryn aanstaren, en Maeryn keek terug, met een opgetrokken wenkbrauw die meer zei dan haar lichaamstaal. Brutaal hief ze haar kin en pakte haar tas op. Hij was verdomde zwaar, maar al dat eten had ze nodig. Daarna zou ze wel weer zien.
'Hoi,' zei Maeryn met een zweem van interesse. Veel boeide het haar niet wie deze persoon was, maar ze vond het niet nodig dat ze bekeken werd door een stel vreemde ogen.
'Je stond naar me te kijken. Wat moet je?' vroeg Maeryn op de man af. Ze had een hekel aan de aanpak van 'fluwelen handschoentjes'. Misschien was het iemand die Brian had doorverwezen naar haar voor drugs, maar ze voelde geen wroeging dat meteen af te wijzen. Hetgeen dat ze bezat hield ze ook graag bij zich.

Haar aanpak werkte want na maar heel even te hoeven wachten, kwam het meisje al naar haar toe."Je bent interessant." antwoordde ze waarna ze haar hoofd iets schuin hield. "Je hebt mooi haar. voegde ze eraan toe. Ze glimlachte even omdat ze besefte dat ze waarschijnlijk nogal raar overkwam. Niet dat het haar veel uitmaakte. Het maakte haar sowieso niet uit wat mensen van haar dachten. Het waren immers maar mensen. Mensen die elkaar altijd naar beneden probeerden te halen om er beter van te worden. Eerder om beter te lijken want ze werden er nooit beter van. Ze leken daardoor alleen maar zieliger door wat ze deden. Het had geen zin en ze kwetsten elkaar alleen maar. En je eigen groep kwetsbaarder maken door het vertrouwen te beschadigen was al helemaal dom zeker als je een mens was.
"Heb je zin om even een wandeling te maken?" vroeg ze het paarsharige meisje. Ze wilde graag wat meer te weten komen over haar. Nu ze dit meisje had ontmoet, begon ze te twijfelen aan de rekruteren-is-niet-slim-gedachte. Dit meisje leek erg geschikt als vampier.

Oke, ik ben nogal inspiratieloos.. )':

Maeryn keek het meisje wantrouwig aan. Ze had er sowieso geen gewoonte van gemaakt met onbekende mensen mee te gaan, omdat ze had geleerd uit ervaring. Het was verbazingwekkend wat mensen met je konden doen als ze wisten dat je kwetsbaar en alleen was. Dit meisje zou net zo goed iemand kunnen zijn die haar om het leven wilde hebben. Of een huurmoordenaar.
Ze was er niet zeker van, maar dit meisje leek haar geen persoon die andere mensen zonder wroeging om zou kunnen brengen. Maar Maeryn had het vaker bij het verkeerde einde gehad.
Ze voelde in haar zakken maar ze vond zo snel geen wapen. Ze wist dat ze in haar schoen een klein mes had zitten en daar zou ze altijd nog op terug kunnen vallen. Haar hand ging over haar rugzak en hing die goed op haar rug. Het gewicht drukte op haar schouder en ze wist dat als ze in het park zou slapen dat ze geheid spierpijn zou krijgen. Ze had daar een hekel aan. Ze was gewend aan de soepelheid van haar spieren die op een bepaalde manier samentrokken. Ze vond het vreselijk om stijf te moeten bewegen omdat ze haar eigen lichaam dan niet vertrouwde.
Ze knikte en keek om zich heen. Ze wantrouwde het meisje voor haar niet echt, maar het was meer uit gewoonte. Mensen die je misbruikten deden dat meestal niet in het bijzijn van Jan en alleman, dus het was nodig dat er tenminste een paar mensen om hen heen bleven.
'Wat vind je van het centrum? Misschien kunnen we er wat drinken?' vroeg ze. Ze had zelf een hekel aan het centrum -het stonk er vreselijk- maar er waren gegarandeerd mensen.

Het centrum? Daar ging Louis dus eigenlijk niet graag heen. Er even doorheen lopen vond ze niet erg maar er een lange tijd doorbrengen, vond ze maar niets. Aan de andere kant, ze was er vandaag wel vrijwillig naartoe gekomen en dat was tot iets goeds gekomen. Dacht ze. Ze wist niet zeker of dit meisje wel was waarvoor ze gekomen was maar dat gevoel had ze gewoon. Het leek haar daardoor ook maar beter om niet nu af te haken en mee te gaan naar het centrum.
"Liever niet maar als je dat graag wilt." antwoordde ze met een glimlachje. Ze stond op van de fontein en zag dat ze iets groter was dan Maeryn. Dat verbaasde haar omdat ze in vergelijking met anderen bijna nooit groter was. Meestal was ze juist 'het kleintje' of 'het onderdeurtje'. Aan al die bijnamen had ze maar een hekel. Ze kon best een steentje bijdragen en niemand had het recht ook maar om daar aan te twijfelen. Ze was daar fel in en dat zag er nog al overdreven uit omdat het vaak gewoon als grapje bedoeld werd maar ze kon het niet helpen. Ze wilde zo gewoon écht niet genoemd worden.
Ze begon naar de uitgang van het parkje te lopen ervan uitgaand dat het meisje mee zou gaan. "Hoe heet je?" vroeg ze. Een naam was altijd handig om te weten. Met sierlijke maar toch snelle passen liep Louisa door de straten. Het parkje lag niet ver van het centrum vandaan dus lang hoefden ze niet te lopen. Weer zag ze een mierennest van mensen. Net als daarstraks maar dan met andere mensen. Andere drukke, egocentrische, op elkaar lijkende mensen. Ze zag opeens een soortgenoot voorbij lopen. Ze glimlachte even en liep toen naar een vrij tafeltje bij het dichtstbijzijnde cafeetje. Het maakte haar niet veel uit bij welk cafeetje ze gingen zitten want ze hadden toch niet wat Louisa wilde. Er waren maar een paar bars waar ze schonken wat ze wilde en die zaten niet in dit centrum. Die zaten in het vampierscentrum en daar kon ze nu niet heen met het meisje. Het meisje wist niet eens dat ze een vampier voor zich had. En dat was waarschijnlijk maar goed ook. Als ze dat wel nu al zou weten, zou ze hier nu niet meer zitten. Dat effect had het woord 'vamier' nu eenmaal op mensen. Toch wilde ze dit meisje wel vertellen wat ze was. Als ze het rustig zou vertellen zou het meisje misschien niet zo schrikken. Misschien zou ze het zelfs interessant vinden. En als dat niet het geval was, was het meisje toch niet geschikt. Het was eigenlijk de perfecte eerste test.

Ze zag de twijfeling toen ze over het centrum begon, maar de vrouw stemde toe. Maeryn voelde zich steeds meer op haar gemak, een fout die ze te vaak maakte. Als ze mensen begon te vertrouwen, was ze als snel goedgelovig en naïef, wat kon leiden tot dingen als... Aparte dingen...
Haar gedachtes werden onderbroken door de vraag van de vrouw.
'Mijn naam is Maeryn. Mag ik dan ook je jouwe weten?' vroeg ze een tikje brutaal. Het kon haar niets schelen dat ze onbeleefd overkwam. Mensen mochten denken van haar wat ze wilden.
Ze hield er flink de pas in en ze kwamen langzamerhand dichterbij het hart van het centrum. Ze keek niet eens meer verbaas op van alle rotzooi die hier lag of hoe het hier rook; ze was hier opgegroeid. Ze schopte een blikje voor haar uit en keek door haar paarse haren rond. Mensen keken haar soms aan en een toerist waagde het om een kiekje van haar te nemen. Ze beheerste zich, maar ze had het liefst die camera uit zijn handen willen rukken en in de goot gooien. Of aan een of andere zwerver geven, die konden er nog wat mee.
De irritatie verspreidde zich als een blos over haar gezicht. Haar lippen werden dun en haar pupillen smaller. Haar wenkbrauwen kropen naar elkaar toe zodat er een kleine rimpel op haar voorhoofd ontstond, verborgen door haar paarse lokken. Ze keek rond naar een behoorlijk café, maar het enige wat ze zag waren de coffeeshops die de laatste tijd als paddenstoelen uit de grond leken te schieten. Ze liep nog een stukje verder tot ze zich gedesoriënteerd voelde. De stad werd gerenoveerd en de straten werden omgegooid. Ze schudde haar hoofd en keek naar het naambordje.
Hier moest ergens Ella zitten, een café waar geen verslaafden kwamen en waar Maeryn heerlijk gebak had gegeten.
Ze keek de straat af en zag het zwarte, onopvallende bord. Het zat onder het stof en dat verklaarde dat ze het niet zo snel had gezien.
'Kom mee,' zei Maeryn. Ze liep naar het pand en deed de deur open.
De eigenaresse, Ella, stond achter de toonbank en keek met een glimlach naar Maeryn. Maeryn kon het niet helpen om zelf ook te glimlachen. Ze kende Ella al lang, en had haar rare gewoonte haar haar in allerlei kleuren te verven van Ella overgenomen. Ella's haar was nu knalgroen, wat vreselijk vloekte met het roze schort dat ze voor had.
'Ik wil een vanille latté. Wat wil jij?' vroeg ze aan de vrouw achter haar.

Blijkbaar wist Maeryn een beter plek om heen te gaan. Louisa vond het allemaal wel best aangezien het niet helemaal in het centrum lag en ze dat eigenlijk wel fijn vond. "Louisa." zei ze om zich ook maar voor te stellen. Samen liepen ze naar de plek waar Maeryn graag heen wilde. Ze hoefden niet zo ver te lopen. Louisa keek wat rond en zag dat het hier wel meteen een stuk rustiger was. Ook al lag het niet ver van het centrum. Erg vond ze dat niet, die drukte vond ze toch vervelend.
Het was een niet al te groot cafeetje en er waren ook niet veel mensen. Alleen de barvrouw met het knalgroene haar. Ze kon dat wel waarderen.Het zag er misschien niet echt uit met het schort dat ze aan had, maar deze vrouw had persoonlijkheid en ze had nog maar weinig mensen gezien met persoonlijkheid. Ze wist niet zo goed hoe ze moest antwoorden op de vraag omdat ze hier niet hadden wat ze wou en iets anders lustte ze eigenlijk niet goed. Ze wist dat de mensen vaak een zwart goedje genaamd koffie dronken maar dat vond ze zo vies, dat ze nog geen slok binnen kon houden. De bittere smaak die tijden bleef hangen in je mond was verschrikkelijk. Dan had je ook nog 'frisdrank' en dat deed pijn aan je neus. Omdat ze niets kon bedenken wat ze graag zou willen, besloot ze maar om niets te nemen: "Ik hoef niets." beantwoordde ze de vraag dan maar. Ze ging bij Maeryn aan een tafeltje zitten en wachtte op het drankje voor Maeryn. In de tussentijd bedacht ze wat ze wilde zeggen. Ze had daar namelijk nog geen idee van. Hoe bracht je goed dat je een vampier was en dat je wel potentie zag in de persoon waartegen je het zei? Toen keek ze naar de barvrouw. Wat als die het gesprek overhoorde? Hoe zou ze dat dan uit moeten leggen? De meeste mensen zagen vampiers als bloedzuigers. Dat waren ze technisch gezien ook wel, maar de mensen zeiden het als iets negatiefs. En dat hoefde het niet te zijn. "Wat weet je van wezens anders dan de mens?" vroeg ze. Het was een riskante vraag omdat Maeryn haar misschien niet serieus nam, maar ze wilde het uiteindelijk toch zeggen.

Maeryn klopte haar kleding af en ging zitten. Ze vond het wel prettig dat Louisa niets nam, aangezien zij dan zou moeten trakteren. En ze was niet zo heel goed met geld, het was net water in haar handen. Dan zag ze daar een leuk shirtje, een leuke ketting, trakteerde iemand en dan was haar zakgeld op. Niet dat het veel zakgeld was.
Toen Louisa haar vroeg over andere wezens kroop een grijns over haar gezicht. Ze vond het een aparte vraag, maar besloot normaal te antwoorden. Elke stad kent z'n gekken toch?
'Oké, gewoon alles opnoemen wat ik ooit heb gelezen? Dat moet wel lukken,' zei ze met een geamuseerde grijns.
'Weerwolven; kunnen niet tegen zilver en worden harig als ze het maanlicht zien.
Elfjes; hebben vleugeltjes en zijn super schattig. M'n vriendin had een verslaving aan die wezentjes dus ik heb er nu een pestpokkehekel aan.
Zombies; lopen eng en eten volgens Plants vs. Zombies je hersenen op. Ik heb ook ooit iets gelezen dat je ze met zout kan uitschakelen. Nog steeds geen idee daarover.
Dan heb je ook nog de categorie van mythische wezens -ik heb gymnasium gedaan voordat ik ermee ophield, en de mythes waren gewoon epic- maar ik denk niet dat je daarop doelt.' Ze ging haar rijtje van andere wezens nog even langs.
'Dan heb je nog bloedzuigers. Mensen noemen ze vampiers, maar iedereen die ik ken noemt ze bloedzuigers. Slechte horrorfilmen, daar komen ze altijd in terug terwijl ze mensen vermoorden. Dan komt er een gast met een staak en dan zijn ze dood.' Ze haalde mijn schouders op. Vampiers vond ze altijd zo afgezaagd. De wezens waarvan je bijna zeker kon zijn dat ze niet bestonden, en dan had je ook nog die vreselijke Twilightseries. Kom op, wie glinstert er nou?
Maeryn keek geamuseerd naar Louisa en nam een slokje van haar net geserveerde koffie. Het gaf niet zo'n kick als drugs of alcohol, maar het maakte haar wel lekker wakker. Het nam die vervelende mist in haar hoofd weg voor een tijdje, waardoor ze helderder kon denken. Ze keek over de rand van haar gebloemde kopje naar Louisa.
'Waarom vraag je dat?'


[Haha, lekker paars ]

Louisa schoot in de lach bij de beschrijvingen die Maeryn gaf. Het was wel duidelijk dat ze niets wist van wat er allemaal om haar heen leefde. De weerwolven konden veranderen wanneer ze wilden. Of ja, de Shapeshifters dan. Die naam prefereerden alle shapeshifters maar Louisa vond het gewoon veredelde honden. Aan de andere kant, zij wilde zelf ook geen bloedzuiger genoemd worden.
Ook de elven beschreef ze nogal waardeloos. Er was namelijk niets liefs aan die wezens. Ze leken lief en zachtaardig maar van binnen waren ze slinks. En doordat ze hun kracht uit de natuur haalden, waren zo ook nog eens onvoorspelbaar. Daarnaast waren ze ook helemaal niet zo klein. Gewoon net als de rest. Als er een elf voor Maeryn zou zitten nu, had ze dat niet geweten. Net als dat ze niet wist dat ze een vampier voor zich had. Als ze dat zou weten, zou ze waarschijnlijk denken dat ze Louisa kon vermoorden met een staak. Ook al zo'n stereotiepe. Alleen magische kracht kon een einde maken aan het leven - als je het al een leven kon noemen- van Louisa. Of vuur. Vuur had ook een nogal vernietigende werking op vampiers. "Je loopt een beetje achter met die informatie." merkte Louisa lachend op. De vraag van Maeryn ging ze eerlijk beantwoorden. Ze kon er wel lang omheen blijven draaien maar ze had niet het idee dat dat veel op zou leveren: "Omdat ik wilde weten hoe veel je al weet. Ik wil je namelijk vertellen over de andere soorten." antwoordde ze dus. Louisa besefte hoe raar dat wel niet moest klinken. Ze hoopte dan ook dat Maeryn zou blijven en niet zou denken dat Louisa wat gerookt had of zoiets. Niet dat ze het idee had dat Maeryn ver uit de buurt bleef van dat spul, maar toch.

Maeryn lachte half om wat Louisa zei. Ze had vast wat gerookt, gesnoven ofzo. En dat moest dan wel goed middel zijn! Maar toen ze Louisa bestudeerde kreeg ze niet het idee dat de vrouw iets gebruikte. Ze zou zelfs kunnen zeggen dat ze helemaal clean was.
Haar zelfbewuste manier van bewegen, de gratie die ze in haar bewegingen legde... Het kwam Maeryn niet bekend voor. Er hing een flair over haar heen die bij popsterren voorkwam, en Maeryn ging er eens goed voor zitten.
'Luister, ik wil graag weten wat er allemaal buiten de Stad leeft. Ik geloof niet in die wezens, maar als jij me een goede reden geeft...' Want wie had er vroeger nou niet van gedroomd superkrachten te hebben? Om sneller te kunnen rennen, gewichten op te kunnen tillen en mensen te redden...
Ze bekeek Louisa met andere ogen. Maeryn was een lange tijd niet omgegaan met mensen van haar eigen niveau, maar ze wist het gelijk als ze zo'n persoon tegenkwam. Het was fijn om met mensen te praten die je begrepen, die goed konden praten en tenminste hun hersenen nog niet hadden opgerookt.
Ze nam nog een slokje koffie, wat haar minder goed smaakte dan eerst. Ze voelde zich zenuwachtig, een emotie die ze niet vaak ervoer.

Ze was blij dat Maeryn er niet meteen vandoor ging en dat ze haar verhaal kon doen. Het deed haar ook goed dat Maeryn tekenen vertoonde van nervositeit. Dat maakte haar wat zelfverzekerder. Nervositeit betekende namelijk dat Maeryn een kleine angst had voor wat komen ging. De angst dat het waar was of dat het haar niet ging bevallen.
"Ze zeggen wel eens dat in elke legende een waarheid verborgen zit. Dit is zo'n geval." begon ze haar verhaal "Alles is natuurlijk aangepast. Het wordt immers doorverteld door onwetenden. Er bestaan dus wel degelijk elven, weerwolven en vampiers. Sterker nog: ik bén een vampier." Aan de ene kant vond ze de uitdrukking op Maeryns gezicht heerlijk om naar te kijken maar aan de andere kant voelde ze zich de boodschapper van de duivel. Wie wilde er nu horen dat er een vampier aan de andere kant van de tafel zat? Ze zou er zelf niet blij mee zijn. "Ik weet dat het nogal gek klinkt, maar het is de waarheid. Zie je deze ketting?" ze wees naar de ketting om haar hals "de tanden eraan zijn de tanden die ik heb gekregen van de Zwarte Draak. Het is de draak van ons bestaan. Zo zijn de vampiers ontstaan. We leggen een barre tocht af om deze te krijgen en als de Draak je het waard vindt, krijg je een van zijn tanden. Aangezien ze terug groeien, raken ze niet op. Ik heb er 5 en heb dus al 5 keer die tocht afgelegd. Snap je het nog?" vervolgde ze met een glimlachje "En geloof het of niet, maar ik zag in jou iets wat ik in niet veel mensen zie: een mogelijke vampier." sloot ze haar verhaal af. Louisa moest alweer wachten op antwoord. Nu was zij degene met een bepaalde nervositeit over zich heen.

~~
Nu is er een hoop dik gedrukt en schuine tekst ^^

Het duizelde Maeryn. Een paar ogenblikken geleden had ze het zelf nog niet zo erg gevonden om krachten te hebben of anders te zijn dan mensen, maar nu het haar op een presenteerblaadje werd aangeboden was ze er nog niet zo zeker van.
Vamiers, weerwolven en elfen bestonden dus? Het was onwerkelijk.
Tegelijk voelde Maeryn dat dit waar was. Heel haar lichaam tintelde en het voelde alsof ze na jaren van een diepe slaap haar ogen eindelijk open had gedaan. Ze wroette in haar tas naar een pakje sigaretten, dat ze snel te pakken had. Ze betaalde voor de latté en liep zonder een woord te zeggen naar buiten. Ze moest frisse lucht hebben.
Buiten gekomen stak ze haar sigaret aan nam een trekje. Meestal hielp een trekje wel om haar gedachtes op een rij te krijgen, maar nu maakte het haar denken alleen troebeler. Ze gooide afkeurend de sigaret op de grond en trapte er nijdig op. Ze zag achter zich Louisa. De tanden om haar nek maakten zachte tikkende geluidjes en Maeryn wendde haar blik even af. Waren die tanden echt van een draak?
Het voelde nog steeds dromerig, en haar hoofd was niet helder. Ze keek Louisa aan en ze voelde een hysterisch lachje omhoog borrelen. Ze hield zich in.
'Apart,' merkte ze op. Ze kon niet veel anders zeggen. Ze had geen flauw benul hoe ze hiermee om moest gaan. Ze voelde zich zenuwachtig en onder haar paarse haren kleurde haar nek. Hoe kon ze weten dat dit wezen haar niet elk moment leeg zou gaan zuigen? Ze schudde haar haren los en vond haar karakter weer terug. Die vampier zou haar niet leegzuigen, ze had net immers gezegd dat Maeryn een mogelijke vampier was. Ze rechtte haar rug.
'Ik zou vereerd zijn om bij uw gelederen opgenomen te mogen worden,' zei ze, en haar stem klonk nog steeds een beetje brutaal. Ze had geen idee wat dit nu in zou houden, maar ze was bereid voor alles.

~
Zullen we een nieuw topic openen, training fzo? En zou je me bij de groep willen zetten? :3

Het kleine glimlachje van Louisa verdween meteen toen Maeryn het cafeetje uitstormde. Ze groette de barvrouw nog even en liep toen snel achter Maeryn aan. De tanden van de Draak tikten tegen elkaar dus hield ze haar hand erop.
Maeryn's reactie verbaasde haar heel erg maar ze was er wel erg blij mee. Nu bleek toch maar dat ze het goede meisje had ontmoet en dat ze haar tijd niet verspild had. "Oke, maar dit zal niet zomaar gaan. Om een vampier te worden moet je de weg naar de Draak afleggen en dat is absoluut geen makkie. Zeker de eerste keer niet! Daarom zul je trainen." zei ze. Ze wilde Maeryn niet afschrikken maar eerder gewoon waarschuwen. Wat ze zei was alleen de waarheid en ze wilde geen assistent die na een tijdje af zou haken. Toen dacht ze opeens aan haar vader. Nou, het was niet haar biologische vader maar zo voelde het wel. Hij paste op haar en leerde haar de dingen die ze weten moest om zijn plek over te nemen als hij het niet meer kon. Ze was nog lang niet waar ze zijn moest, maar ze was al aardig op weg om een goede nieuwe leider te zijn. Een assistent opleiden zou een goede oefening zijn en ze wist zeker dat haar vader dat ook zou vinden. "Oh, je zult wel afscheid moeten nemen van alles en iedereen hier in de mensenwereld." Louisa wist niet zeker of Maeryn ouders had hier want ze zag er niet echt hulpbehoevend uit. Gelukkig maar; ze had geen zin in een huilbaby met heimwee.

~~
Je staat bij de groep! een training topic is goed (:

https://fairytales.actieforum.com/t32-it-s-not-that-easy#192

Hier de link naar de training.