Soft steps on a petrified bottem [Open for everyone]

Personen: Anyone

Onderwerp: -

Tijdstip: Tegen de avond

Haar zachte stappen waren vrijwel geluidloos. Ze keek af en toe om, zonder reden. Niemand zou haar volgen naar het Versteende Woud. Bijna niemand had een reden hier te komen. Ze hoorde hier ook niet, maar Rhona trok het niet langer in de Vallei. Het was altijd heerlijk gezellig, jawel, maar dat werd op den duur irritant. En juist omdat het Versteende Woud altijd verlaten was had ze besloten hierheen te gaan. Ze snoof de lucht op, en ademde langzaam weer uit. Er was echt geen levende boom meer in omstreken. Achter het Versteende Woud lagen de jachtgronden van de Shapeshifters, maar daar was ze nog lang niet. En daar wilde ze ook niet graag komen. Het was zo vreselijk om met die wolven om te moeten gaan. Rhona vond ze persoonlijk vrij traag van begrip, maar dat zou ook aan haar kunnen liggen. Bij de elfen heb je aan een halve zin genoeg om jezelf uit te drukken, terwijl Shapeshifters hun meestal niet begrijpen.
Ze zuchtte en leunde tegen een stenen boom aan. Lang voor haar geboorte was dit woud nog normaal, maar door elfenmagie is het bos versteend. Het was om het elfenvolk te beschermen tegen alle andere wezens die hier ronddoolden. Ze stond op en liep weer verder. Rhona was nog niet ver genoeg van de Vallei, ze voelde nog steeds hun aanwezigheid. Met stevige passen liep ze verder, zonder geluid te maken. Steeds verder het woud in.

Ze stopte langzaam. Het was totaal geen verrassing hier een weerwolf te zien, en er was dus geen verbazing te zien op Rhona's gezicht. De nieuwsgierigheid kon je echter wel zien. Haar wenkbrauwen kropen naar elkaar toe zodat er een kleine rimpel ontstond. Een gezichtsuitdrukking die haar gezicht niet vaak aannam. Alles in haar dorp was zo normaal en voorspelbaar.
'Je bent een weerwolf.' Het was geen vraag, meer een bevestiging van het feit. Ze voelde de magie die van zijn lichaam uitging en glimlachte.
'Kun je misschien je ware vorm aannemen?' vroeg ze. Rhona had er geen specifieke hekel aan om tegen wolven te praten, maar het leek alsof ze je niet hoorden. Wolven hebben hun eigen manier van communiceren die haar niet eigen was. Ze had er een studie van kunnen maken, maar ze vond het genoeg om Keltische talen te kunnen spreken. De geschriften van haar volk waren in het Keltisch geschreven, en voor haar was het dus belangrijk om die talen te beheersen. Wolfs had geen enkele gratie voor haar. Het was grommen en grauwen en veel lichaamstaal. En aangezien ze geen staart zou krijgen kon ze de helft al niet vertellen. Ze knielde neer en aaide zachtjes over de haren van de wolf. Rhona gebruikte haar normale kalmte die op elk dier een verdovende werking had. Toen ze haar hand weghaalde zag ze dat er wat vuil op zat, maar ze veegde het niet af. Rhona keek in zijn ogen en knikte.
'Niemand anders ziet het. Ik ben alleen.'

Ze keek hem nog steeds nieuwsgierig aan. Zijn mensengedaante was zoveel anders dan zijn wolvengestalte. Dat hij naar haar hand had gehapt maakte niet veel uit. Zijn ogen leefden en ze glimlachte. Maar toen stapte hij dichterbij.
Haar adem bleef hangen in haar keel en ze hoorde zijn vraag aan. Eigenlijk zei hij dat ze hier niet had moeten zijn. Dat hij haar kapot wilde scheuren. Alsof ze écht een klein hulpeloos meisje was. Alsof ze de wereld nog geen 300 jaar had aanschouwd. Ze vond het lastig zijn leeftijd te schatten, maar hij was groter dan zij. Ze deed een stapje terug en verdreef de wolvengeur uit haar neus.
'Misschien zou ik iets over je moeten uitspreken voor dit schaamteloze gedrag,' zei ze met een kille stem. De rustige en liefdevolle toon was verdwenen en de wind stak op. Met een grauw beval ze haar om te gaan liggen en haar haar kwam tot rust. Rhona keek de Shapeshifter voor haar kil aan.
'Je hebt geen idee wie er voor je staat hé?' zei ze zacht. Er klonk iets van spijt door in haar stem. Zo lang was het dus al geleden dat er elfen buiten hun heuvels waren getreden.
[color=cyan]'Ik ben Malkans dochter, zijn enige dochter, en daarmee zijn opvolger. Ik heet Rhona,'[/cyan] zei ze. Ze verwachtte nu niet dat die wolf op zijn knieën zou vallen en om vergeving zou smeken, maar het was ter informatie. Misschien wilde hij nu des te liever haar keel openrijten, maar hij wist ook dat ze zijn bloedstroom zou kunnen stoppen met een enkel handgebaar. Ze deed weer nieuwsgierig een stapje dichterbij en liet haar hand over zijn huid gaan. Een tinteling van warmte trok door haar vingertoppen, anders dan toen ze zijn vacht had aangeraakt. Misschien kwam dat alleen omdat hij magisch was, maar het intergreerde haar.
'Wat is je naam?'

@Raven: Ik hou van lange posts

Zodra hij dichterbij haar was gekomen veranderde er iets in haar ogen, in haar stem. Langzaam stak de wind op en hoorde hij het tussen de bomen door ruisen terwijl het voor kippenvel over zijn hele lichaam zorgde. Haar ogen keken woest en haar stem klonk kil terwijl ze hem er op wees hoe schaamteloos hij zich gedroeg.
Misschien was het waar wat ze zei, maar het was stom van haar om niet te begrijpen dat haar gedrag jegens hem net zozeer schaamteloos was. En vernederend bovendien. Zij mocht dan een elf zijn die al eeuwen over de aardbodem zwierf, maar zij wist net zo goed als hij dat weerwolven door de eeuwen heen sterker en sterker werden terwijl de kracht van de elven afzwakte.
Waardoor wist niemand en hoe het te voorkomen was wisten ze ook niet, maar als de elven niet van hun hoge troon van arrogantie en zelfverzekerdheid af zouden stappen zou dat over enkele eeuwen hun einde betekenen. Als ze de macht van de weerwolven zouden accepteren zouden ze bondgenoten kunnen worden, daar had Jace altijd in gelooft, maar nu hij deze elf voor zich zag en haar gedrag van dichtbij kon observeren begreep hij waarom dat moeilijker zou zijn dan hij had gedacht.
Haar stem dwong hem naar de grond en hij had er nu al spijt van in eerste instantie naar haar geluisterd te hebben en van gedaante te zijn verandert. In zijn weerwolfgedaante had ze hem niks kunnen maken, dan waren haar bevelen slechts fluisteringen voor hem geweest, maar nu hij mens was, was hij net zo zwak als ieder ander magieloos wezen op deze wereld.
Met tegenzin zakte hij naar de grond, maar ging niet verder dan zijn knieën en keek haar nog steeds recht aan. Hij zou zich onder geen beding nog meer laten vernederen door het wezen voor hem, waarvan hij nu begreep dat ze niet uit liefde en schoonheid bestond, maar uit haat en arrogantie.
“Rhona…”
Hij dacht na over de woorden die ze zojuist had gesproken. Hij had gehoord over haar familie, over een opvolger.
“Wel Rhona, uwe grootheid, dan bent u zeker verheugd dat u de troon binnenkort zal mogen bestijgen.”
Als hij de verhalen van zijn stamgenoten mocht geloven was haar vader ziek, ernstig ziek. Er was zelfs getwijfeld in de roedel of er een aanval gepland moest worden nu de elven op hun zwakst waren. Maar er waren wolven die geloofden dat het volk van de elven pas verslagen zou kunnen worden, zou kunnen vallen, onder het gezag van dit meisje. Of ze nou honderden, duizenden jaren oud mocht zijn of niet, in tegenstelling tot haar eens machtige vader had het kind nog niks meegemaakt, laat staan alle haat, pijn en ellende van deze wereld gekend. Als zij haar volk in de oorlog moest leiden zouden ze gegarandeerd verliezen.
Maar dat verhaal geloofde hij niet meer nu hij haar zag.
“Jace. Jace Raven Blackwell. En we hebben iets gemeen. Ook ik ben een opvolger van een troon. En ook ik zal hem binnenkort mogen bestijgen, gezien het feit dat mijn vader kort geleden is overleden.”
Er verscheen een grijns op zijn gezicht. Hij mocht dan niet geweten hebben wie zij was, maar zij wist evenmin wie zij zelf voor zich had.

((Dat is mooi, want dan heb je aan mij een goede Het is al een vet leuk topic vind je niet? En ik zie eigenlijk wel een ship tussen hun ontstaan Rhoven, Race zoiets? XD Wat denk jij?))

Ze bekeek hem terwijl hij voor haar neerzakte. Haar ogen bleven echter de zijne vasthouden.
'Ik ben zeer verheugd de troon van mijn vader te mogen bestijgen, net zoals jij uitkijkt om over de roedel te regeren, neem ik aan,' zei ze rustig. Ze had al wel iets gehoord van de dood van de vorige packleader, maar ze wilde zich er niet al teveel in mengen. Haar vader was inderdaad vrij ziek, maar ze wist niet dat dit al was doorgedrongen tot de buitenwereld. Ze keek naar de Shapeshifter.
'Jace,' mompelde ze, de naam op haar tong proevend. Het was niet als de elfennamen, die ongelooflijk veel klinkers achter elkaar hadden, zodat het bijna onuitspreekbaar werd. Nee, deze naam was zacht, mannelijk, anders...
'Sta op, Jace Raven Blackwell. Ik wil andere wezens graag recht in de ogen kunnen kijken.' Nieuwsgierigheid trok over haar hele gezicht. Ze zag veel weerwolven, maar het voorrecht om met de leiders te praten was aan haar vader.
'Mag ik je vragen, wat je in het Versteende Woud doet? Dit gebied behoort nog steeds aan de elfen toe, net als de Kliffen en de Vallei.' Haar neus trok op uit bezorgdheid. Ze wilde het nu al niet aan haar vader vertellen, omdat hij dat misschien niet aan zou kunnen. Ze had werkelijk geen idee wat Jace hier deed, maar ze wist zo weinig van de buitenwereld. Alleen de leiders kwamen buiten de Vallei, haar vader en moeder dus. En nu ze spoedig wees zou worden, en ze geen broers en zusters had zou zíj degene worden die buiten de elfenwereld zou treden om met de andere wezens te praten en te onderhandelen. Ze bekeek Jace' gezicht om zijn reactie te peilen.

“Verheugd zou ik het niet willen noemen.”
Zei hij kortaf toen hij op haar goedkeuren opstond.
“Er bij neerleggen is toepasselijker in deze situatie.”
Zo snel als het gezicht van het meisje kil en hard was geworden was hij nu weer zacht en vriendelijk. De nieuwsgierigheid in haar blik verborg al haar overige emoties.
“In tegenstelling tot zoveel andere wolven uit mijn pack heb ik me nooit bezig willen houden met politieke zaken. Helaas komt dat aspect ook bij leiderschap kijken.”
Haar blauwe ogen leken al zijn bewegingen te volgen, tot de kleinste verbuigingen van zijn lippen.
“Als je vader je ook maar íets had verteld over zijn huidige verstandsverhouding met de wolvenpack, dan had je geweten dat we dit gebied willen terugveroveren. Sinds kort zijn we hier weer gaan patrouilleren. Degene die hier niet zou moeten zijn, ben jij.”
Het waren geen staatsgeheimen die hij verklapte, het waren algemeen bekende feiten, althans zo had hij gedacht.
Een fluistering in het bos leidde hem af en liet zijn aandacht wegglijden van zijn gesprek met Rhona. Zijn blik schoot naar zijn zij, waar hij een schaduw dacht te zien bewegen.
“Heb je iemand meegenomen?”
Zijn stem was fel, scherp, op zijn hoede, maar nog steeds zacht. Hij wachtte niet op een antwoord, de blik in de ogen van het meisje maakte hem duidelijk dat ze er niks vanaf wist. Zoals ze van zoveel zaken niks af leek te weten. Het was goed mogelijk dat iemand haar was gevolgd, het zou roekeloos zijn van haar volk om haar hier alleen rond te laten dolen, maar het was logischer te denken dat iemand hém was gevolgd. Van zijn eigen volk wist hij zeker dat ze verstandig genoeg waren dat te doen.
Zonder nog iets te zeggen greep hij het meisje bij haar bovenarm en trok haar dicht naar zich toe.
“Als je slim bent klim je op mijn rug. Als je denkt hier beter af te zijn laat ik je over aan mijn pack.”
Zijn vader had hem contact met de elven verboden, net zoals ze Rhona waarschijnlijk hadden verboden met wolven te praten. Helaas hadden hun ouders de ernst van de koppigheid van hun beide kinderen niet ingezien.
Hij wist echter zeker dat als zijn pack hem had gezien, en dit was het geval, dat ze het meisje zonder blikken of blozen de nek om zouden draaien. Voor hem was er geen kans meer de gevolgen van zijn acties te vermijden, maar iets in hem dwong hem het meisje te redden.
Zonder nog na te denken veranderde hij weer van gedaante. Hij voelde hoe zijn lichaam weer groter, sterker werd. Klauwen verschenen aan zijn handen, die langzaam veranderden in poten. Haren begonnen overal op zijn huid te groeien, zijn gezicht veranderde in een snuit met een zwarte neus en grote bruine ogen. Hij keek vragend naar het meisje en hij schrok ervan hoe zeer hij hoopte dat ze zijn advies op zou volgen. Hij zou niet willen toekijken hoe haar iets overkwam…

Verbaasd hoorde ze hem aan. Voor haar was het een grote eer om de troon in handen te krijgen, maar als ze hem er zo over hoorde... Het klonk als een klein kind dat werd gedwongen spruitjes te eten. Ze voelde zich beledigd toen hij opmerkte dat zíj hier niet had moeten zijn, maar ze wist dat dat puur zakelijk bedoeld was. Het voelde niet bedreigend, niet spottend. 'Het blijft nog steeds gebied van de elfen,' mompelde ze binnensmonds.
Twijfel fonkelde op in haar ogen terwijl ze hem zag veranderen. Het voelde niet goed, zij had het geluid ook gehoord. Ze wist zeker dat als het een elf was, dat ze beiden niets te vrezen hadden. Maar dat was nu juist het punt. Een weerwolf zou er geen moeite mee hebben om haar keel door te bijten. En ze wist niet wat er dan met Jace zou gebeuren. Zou hij gestraft worden? Dat zou toch bijna onmogelijk zijn, hij was praktisch de leider! Maar het wolvensysteem werkte niet zoals dat van de elfen. Ze had er vaak over gehoord dat wolven als gelijke behandeld werden als het om straffen ging. Als elf deden ze daar niet aan, omdat er sowieso weinig straffen vielen. Alleen voor overtreders, en op dit moment voelde ze zich zeer schuldig over haar uitstapje. Ze reikte naar de haren van zijn nek, waar ze zich aan vast zou kunnen houden.
'Waar had je naartoe willen gaan?' vroeg ze weifelend. Haar sterkste punt was niet het doorhakken van knopen, en hoewel er gevaar dreigde vertrouwde ze Jace nog niet helemaal. Toen ze het geluid nog een keer hoorde, luider deze keer, keek ze verschrikt op. Ze zou zweren dat ze haar moeder hoorde, die haar riep naar huis te komen.
Haar moeder was echter zo dood als een pier, en dat was datgene wat haar angst aanjoeg. Geesten kwamen soms terug om te spoken, maar daar had ze in haar driehonderd jaar levenservaring nog geen notie van genomen. Kom naar huis, galmde het in haar hoofd. Ze drukte haar handen tegen haar oren en keek weer naar Jace. Zijn blik verried echter geen vijandigheid, slechts bezorgdheid. Hij zou haar naar een veilige plek brengen, weg van... Wat hun ook achtervolgde. Misschien waren het geesten, misschien waren het weerwolven... Het was allebei gevaarlijk, en ze greep een handvol vacht. Ze ging zitten op de rug van Jace en voelde verwonderd de spieren onder haar zitvlak bewegen.
'Ik vertrouw je,' mompelde ze en legde haar hoofd tegen zijn nek. Haar vingers vlochten zich door zijn vacht en ze knikte.
Ze voelde de spieren onder haar aanspannen en sloot haar ogen, bang voor wat er zou volgen.


(Nieuw topicje ergens plaatsen?)

Jace werd zenuwachtig van het aarzelen van Rhona en keek steeds om zich heen om er zeker van te zijn dat de vreemde gedaantes niet te dichtbij kwamen. Nu hij in zijn wolvengedaante was veranderd was er geen twijfel meer mogelijk, de geur van zijn packgenoten, hun gedachtepatronen, hij zou ze overal herkennen. En ze kwamen sneller dichterbij dan hij had gehoopt.
Na wat voor hem als een eeuwigheid voelde greep Rhona hem eindelijk vast in zijn nekharen en slingerde ze zichzelf op zijn rug. Net zoals hij had verwacht was ze zo licht als een veertje voor hem en had hij totaal geen moeite in beweging te komen. Om de andere weerwolven te ontwijken en Rhona op veilig gebied te krijgen moesten ze meer naar het Oosten, elvengebied, maar om de Vallei te vermijden, een gebied waar hij absoluut niet toegelaten zou worden door de andere elven, zouden ze naar de Kliffen moeten gaan, wat niet alleen elvengebied was maar ook een van de gevaarlijkste plaatsen in het noord-oosten.
Zonder nog te aarzelen zette hij het op een sprint en voor hij het wist waren de bomen, stenen en de wolken slechts wazen om hen heen. Zo snel als hij kon rende hij meter na meter, tot hij niet meer goed wist waar ze waren. Langzaam waren de geuren en geluiden van zijn packgenoten verdwenen. Hij was nooit de sterkste of de slimste van de roedel geweest, maar het snelste was hij met gemak en ook nu weer bleek dat.
Langzaam remde hij af, maar bleef op zijn hoede, zijn oren gespitst, zijn neus in de lucht, zijn lichaam dicht bij de grond, zodat hij elk moment weg kon springen of weer in beweging kon komen om te vluchten. Maar hun aanwezigheid bleef uit en voorzichtig begon hij zich te ontspannen, terwijl hij zijn lichaam speels schudde en met zijn staart zwiepte, waardoor Rhona zich amper vast kon klemmen.
Alles oké?
Normaal praatte hij alleen op deze manier, in gedachten, met zijn roedelgenoten, maar op dit moment was hij het het veiligst als hij nog even in deze gedaante bleef en ondertussen wou hij wel met haar kunnen communiceren. Zij zou zelf wél gewoon moeten praten, aangezien elven telepathie niet beheersten, maar als het goed was kon zij hem wel verstaan.
Ik geloof dat ze ons spoor kwijt zijn, we kunnen nu rustig aan doen.
Voor hem zag hij de kliffen al en zenuwen van spanning gierden door zijn hele lichaam. Hij was er al vaker geweest met zijn vader, maar hij had het nooit prettig gevonden daar te jagen of voor een nacht kamp op te slaan.
Was je er nog van plan af te komen dame?
Hij had er persoonlijk geen bezwaar tegen als ze bleef zitten, ze voelde warm en zacht en hij vond het geruststellend haar hartslag te voelen.
Hoe…
Zou ze het goed vinden een persoonlijk gesprek te voeren? Een normáál gesprek?
Hoe gaat het eigenlijk met je vader? Denk je dat hij weer beter wordt?

((Hoezo nieuw topicje openen? Sorry ik ben nogal traag van begrip ))

Eerst deed ze moeite om zich vast te klemmen aan zijn lichaam, maar daarna nam ze toch de beslissing om van hem af te stappen. Ze wist dat ze steeds dichterbij het elfenrijk kwamen, en ze voelde de aanwezigheid van de elfen in haar hoofd. Zoals wolven konden communiceren, konden elfen dat ook, maar veel gevarieerder naar haar idee. Ze was eigenlijk niet bang geweest voor de wolven die achter hen aan zaten, helemaal niet bang. Het waren slechts zoogdieren voor haar als ze hun wolfvorm hadden aangenomen. En hoewel ze ongelooflijk veel magie met zich meesjouwden, vond ze ze weinig speciaal als wolf. Jace ook, ze praatte liever tegen hem als hij mens was.
Toch viel het haar nu pas op dat er ook een zekere vorm van bewustheid achter zijn donkere ogen schuilging, die niet veranderde toen zijn lichaam veranderde. Toen ze zijn stem in haar hoofd hoorde was ze ook niet op z'n minst verbaasd. Misschien konden wolven en elfen ook gewoon communiceren en waren ze niet zo traag van begrip als ze altijd al had gedacht. De vraag raakte haar en ze trok haar schouders op. Het was een persoonlijke vraag, en hoewel er geen vijandigheid achter zat wist ze niet hoe ze moest antwoorden. Deze informatie kon hij niet achterhouden als hij terug bij zijn pack was. Hij zou het moeten delen, en dan zouden ze een aanval wagen. De toestand waarin haar vader verkeerde was ook vreselijk slecht, maar niet iedereen hoefde dat te weten.
'Dat kan ik je niet vertellen... Omdat, je weet wel, je pack...' mompelde ze voor zich uit. Ze ontweek zijn ogen en keek uit over de kliffen. Ergens hiertussen lag de vallei waar ze thuishoorde. Waar haar vader lag te sterven en waar ze eigenlijk zou moeten zijn. Toch was ze liever bij Jace. Was dat verkeerd?

> De Kliffen

Ik snap het…
Rhona leek nog steeds gespannen, al wist hij niet goed waarom. Ze leek duidelijk niet bang voor de weerwolven van zijn roedel en ook voor hem toonde ze geen enkel teken van angst. Misschien was het beter om haar met rust te laten, gewoon terug te gaan naar zijn packmates, waar hij thuis hoorde.
Zijn ogen gleden weg van de harde stenen grond, bedekt met vochtig mos en hier en daar een rotsplant, van de kliffen naar de lucht boven hen die steeds donkerder kleurde.
Het spijt me.
Ze mocht het dan niet gezegd hebben, maar uit de manier waarop ze het had gezegd kon hij opmaken dat het niet goed zat met haar vader.
Zachtjes druppelde regen uit de wolken die langzaam naar elkaar toe kropen. Water gleed langs zijn vacht naar de grond.
Wil je ergens schuilen?
Er was nog steeds een ongemakkelijkheid tussen hen waar hij zijn vinger niet precies op kon leggen. Hij begreep maar al te goed dat een vriendschap tussen hen op z’n best ongewoon zou zijn, maar hij had gehoopt dat hij op de een of andere manier wel bij haar in de smaak viel. Dat ze zich niet langer ‘hoger’ dan hem voelde, dat ze weerwolven niet slechts als domme zoogdieren zag. Hij wist erom te wedden dat zijn soort veel sneller, tactischer en krachtiger waren. De listigheid en intelligentie van de elven waren punten waar hij zelf nog aan zou moeten werken wilde hij ooit echt op hetzelfde niveau komen als de puntorigen, maar het omgekeerde gelde voor hen. Als bondgenoten zouden ze perfect op elkaar aansluiten.
Ik neem maar aan dat je gewoon opgevoed bent om te denken dat wij domme, nutteloze wezens zijn.
Voordat hij er erg in had had hij het gezegd (of eigenlijk gedacht). Zij wist net zo goed als hem dat dit al meerdere keren door hun gedachten had gespookt, maar geen van hen had het uitgesproken.
Dan zal ik je direct melden dat jij het meest arrogante, hooghartige, zelfingenomen wezen bent dat ik óóit heb ontmoet. En geloof me maar als ik zeg dat ik honderd keer zoveel wezens heb ontmoet in mijn korte leventje als jij in je honderden jaren van bestaan.
Als hij in zijn mensengedaante was geweest had hij zijn hand voor zijn mond geslagen om zichzelf te stoppen. Misschien kon hij maar beter wegwezen nu ze nog niet veranderd was in de heks die ze daarvoor in het bos was geworden, maar hij hoopte dat ze kalm zou blijven en zou tonen dat ze alles was behalve de dingen die hij net had uitgesproken.
Sorry, dat had ik niet moeten zeggen.
Zenuwachtig wachtte hij af op haar reactie terwijl de regen met bakken uit de hemel begon te storten.